Portal społecznościowy miłośników polskich zabytków

Dziękujemy za uzupełnienie informacji!

W 1784 r. właścicielem Sapowic był POLAK Maciej Skałkowski ..Karol pisze --- . wiec po jaka h o l e r e ...piszecie nazwy tej wioski po niemiecku .........tutaj zawsze byla Polska - Wielkopolska ...... tylko podczas zaborow i podczas II wojny sw.-- zaborcy -niemcy - szwaby -gintery itp.... nazywali to o swojemu - co mnie to obchodzi i moich ziomali jak szwaby to sobie nazywali.

W latach 70 lub 80 użyto ładowarki czołowej fadromy Ł-34 z cukrowni Tuczno i bezpowrotnie zniszczono ślad po grodzisku wczesnośredniowiecznym w Helenowie. Nie wiem, kto jest odpowiedzialny za taką decyzję i jak to w ogóle było możliwe, aby w tak perfidny sposób zniszczyć zabytek z okresu neolitu. Z tego co mi wiadomo grodzisko w Helenowie znajdowało się w pobliżu rowu (dzisiaj nieistniejącego i zasypanego tj. działki ewidencyjnej nr 2), czyli prawdopodobnie na dzisiejszej działce ewidencyjnej nr 237, 236, 234/1, 1/91. Na dzisiejszych mapach ISOK i innych nie widać najwyższego wzniesienia terenu jak na mapie niemieckiej http://amzpbig.com/maps/025_TK25/3174_Pakosch_1940.jpg, zatem zgadzałoby się, iż jest to właśnie to miejsce rozplantowane spycharką (o rozplantowaniu grodziska mówią przekazy ustne), zaznaczone przeze mnie kolorem czerwonym na mapie niemieckiej widniejącej na jednym ze załączonych tutaj zdjęć. PS Idealnie dokładnej lokalizacji grodziska nie znam i jest to moje przypuszczenie. PPS Jaka szkoda, albowiem tut. Gmina miałaby chociaż jeden tego typu zabytek, który byłby wspaniałą atrakcją turystyczną i niezwykłym historycznym skarbem. Nadto, nie udało mi się ustalić choć jednej osoby, która wiedziałaby w którym miejscu dokładnie znajdowało się grodzisko. Szokujące jest dla mnie, iż taka informacja nie przetrwała w okolicy, nie jest zapisana i nic o tym fakcie nikomu na tych terenach nie wiadomo. Podobno informacja o grodzisku znajduje się w Poznaniu. Natomiast trafiłem na tę informację wiele lat temu w prasie lokalnej, lecz nie pamiętam jej źródła.

Leon Łangowski nabył majątek Mileszewy w 1925 roku od Jana Sikorskiego wnuka Ignacego Łyskowskiego. Jan był synem córki Łyskowskiego Anny żony Stanisława Sikorskiego. Jan Sikorski napisał wspomnienia "Ziemianin bez kompleksów' wydane w Gdańsku w 1990 roku.

Ignacy Łyskowski z Mileszew ożenił się w 1855 roku z Antoniną z Paruszewskich (córka Sylwestra; ślub w kościele w Chomiąży Szlacheckiej 4. lutego 1855). Antonina wniosła Obudno w wianie ślubnym. Czyli Ignacy Łyskowski mógł figurować jako właściciel Obudna od roku 1855 do śmierci? w roku 1886. łyskowscy zamieszkali w majątku rodzinnym Łyskowskiego w Mileszewach. Tam urodziło im się 6 córek, z których najmłodsza była Kazimiera primo voto Sikorska secundo voto Mlicka. Antonina zmarła 20. kwietnia 1881 roku i jest pochowana w krypcie kościoła w Lembargu.

Następną informacją są etapy zniszczenia założenia dawnego majątku oraz oszpecenie parku- drogą gminną. Jednym z pierwszych etapów było wyłączenie powierzchni w kształcie trapezu, czyli do niedawna działkę ewidencyjną o nr 19/5, 19/11, 19/7, 19/12. Na obrzeżach dawnej działki nr 19/12 rosła aleja lipowa, którą wycięto w latach powojennych. Dzisiejsza działka nr 19/13 jest początkiem zajazdu, który prowadził do Dworu i omijał zabudowania gospodarcze. Do dnia dzisiejszego na działce nr 18/1 zachowała się wysoka brzoza, która jest wizualnym wyznacznikiem łuku zajazdu. W 2015 r. udało się odzyskać następną powierzchnię dawnego majątku (wcześniejszą działkę nr 19/5), czyli obecną działkę 101/5. Jeszcze wcześniej udało się odzyskać działkę nr 19/8 będącą własnością tut. Gminy. Drugim etapem zniszczenia dawnego majątku było wydzielenie części parku na rzecz polnej drogi gminnej tj. działki 19/10 decyzją Konserwatora, który był odpowiedzialny za sprawę dachu Dworu w Rucewie oraz zakłady "Tormięs"-u. Park tą decyzją oszpecono i zmniejszono jego powierzchnię. Pod budowę drogi kosztem parku, wycięto bardzo okazałe kasztanowce. Ogólnie w parku, gdy należał do Skarbu Państwa, wycięto znaczną ilość drzew z przeznaczeniem na surowiec budowlany.