Wola

Stan obecny

Opuszczony.

Historia

Dwór z 1910 r.
W 1462 roku Wola należała do braci (synów Słonoboża z Orli), którzy odkupili tę wieś od Macieja Kobylnickiego. Na długiej liście późniejszych właścicieli wymieniani są między innymi: Czewujkewscy (1538 r.), Jakub i Stanisław Wierzbięta-Druchowscy (1724 r/), Andrzej Nowowiejski (1735 r.), Lutomscy (1758 r.) - istniał tu już wówczas drewniany dwór kryty strzechą. Kolejni właściciele to: Anna Górecka (1764 r.), Michał Górecki herbu Dryja (1773 r.), Wojciech Jarczewski (1789 r.), Wit Łubieński (pocz. XIX w.), Stefan Siega (1881 r.), Karol Silber (1899 r.), Paweł Kobitz (1904 r.) który wybudował tu nowy dwór. Ostatnim właścicielem, od 1926 r. aż do wybuchu wojny w 1939 r. był Stanisław Tempski. Po wojnie, w wyniku reformy rolnej użytkownikiem dóbr stał się miejscowy PGR. Dwór zaadaptowano na dom wielorodzinny, od kilku lat jest opuszczony.

Opis

Dwór eklektyczny z elementami neoklasycystycznymi, stylem nawiązujący do miejskiej kamienicy.

Park

Park krajobrazowy z XIX w. o pow. 1,88 ha, oddzielony od dworu szeroką drogą dojazdową. Park ten przylegający do dworskich sadów przecinały aleje, zaś w jego płd.-wschodnim narożu znajdował się staw z wyspą, którą zasiedliły wierzby.
Do dworu, przed którym znajdował się zadrzewiony klomb, prowadziła aleja wiązowo-bukowa. Swoisty urok posiadała również aleja jaśminowa ciągnąca się od czworaków do śródparkowego akwenu. Duże zmiany zaszły zarówno we dworze, jak i w parku podworskim po wojnie. Brak opieki ze strony użytkowników przyspieszał dewastację tego przyrodniczo-architektonicznego obiektu. Wprawdzie park utrzymał się w swoich dawnych granicach, ale zmienił się jego układ przestrzenny, wskutek zmiany układu dróg parkowych. Centralne wnętrze parkowe zamieniono na boisko sportowe. Wybudowanie w pobliżu dworu śmietnika obsadzonego krzewami jaśminowca uniemożliwiło wgląd do dalszych części parku. Wycięto wiele cennych drzew celem pozyskania opału oraz budulca. Do czasów obecnych przetrwało kilkadziesiąt drzew, urokliwa aleja bukowo-wiązowa oraz parkowy akwen z wyspą i rosnącymi na niej wierzbami. Pojawiły się nowe nasadzenia, które odcięły park od otaczającego go krajobrazu. Najcenniejszy drzewostan zachował się w pobliżu stawu, na obrzeżu północnym oraz w pobliżu dworskiego tarasu. W parku tym okolonym dorodnymi klonami, które tworzą specyficzną zieloną ścianę, wśród starodrzewia wyróżniają się okazy o wymiarach zbliżonych do pomnikowych. Są to dwa jesiony wyniosłe, kasztanowiec biały, cztery dęby szypułkowe, oraz dwie leszczyny tureckie, które przetrwały do czasów obecnych.

Inne

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011