Skęczniew

Stan obecny

Teren pod zarządem J.S.T.

Historia

Dwór z 1. poł. XIX w.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1386 r., zaś pół wieku później we wsi istniał już kościół parafialny p.w. Świętej Trójcy. Przy kościele wybudowano szpital i szkoły. W XV-wiecznych zapiskach wieś występuje także jako Scacznow. Wspomina o niej Jan Łaski w swojej Liber Beneficiorum; kościół nie posiadał uposażenia w ziemi, plebanowi zaś dawano dziesięcinę z całego S. W tamtych czasach istniała też druga cz. wsi o nazwie Skęczniewek. Od 1654 r. w kościele prowadzona była księga chrztów, a od 1668 r. ślubów. W XVIII w. kościół podupadł, a szkoły i szpital zlikwidowano. W 1748 r. Wojciech Mączyński, kasztelan spicimirski wybudował na miejscu starego nowy kościół drewniany. W 1825 r. dziedzic Hipolit Masłowski, przy pomocy funduszu zgromadzonego przez ks. Westerowskiego, wybudował nową świątynię murowaną, odnowioną w latach 80. XIX w. i konsekrowaną w 1882 r. W 1828 r. wieś kupiona została przez rodzinę Wielów, którzy w jej posiadaniu byli do 1935 r.
Podczas Powstania Styczniowego, dnia 27 września 1863 r., niedaleko wsi doszło do bitwy pomiędzy oddziałem ppłk Kajetana Słupskiego, a oddziałem rosyjskim. W 1885 r. na S. składała się wieś i folwark w pow. tureckim. Folwark stanowił „staranne gospodarstwo folwarczne i piękny ogród dworski” (Sł. Geogr.). Posiadał kopalnię wapna, gorzelnię (od 1870 r.) i wiatrak. Na jego terenie (wraz z osadą młyńską i probostwem) znajdowało się 15 domów ze 147 m-cami. W skład 1330 morgowych dóbr wchodziły też Kościanki i Zborów. Na polach majątku zaprowadzony był płodozmian 6, 9 albo 11 polowy. Wieś wraz z osadami Zawady i Władzimirówka miała 23 domy z 329 m-cami. Oprócz gruntów wiejskich i folwarcznych swoje działki mieli tu także osadnicy. W Skęczniewie 47 gospodarzy miało 341 mórg, a w Młynach Skęczniewskich 9 – 134 morgi. Na pocz. XX w. właścicielem dóbr był Walery Benon Weil, a następnie bracia Marian i Jan Weil. W 1926 r. oficjalną właścicielką była – Elżbieta Minster Konald Weil ( 1870 - 1949). Wieś leżała wówczas w gminie Piekary. Na krótko przed wybuchem 2. wojny światowej dobra zostały częściowo rozparcelowane. Od 1935 r właścicielem był Antoni Sokola Gałczyński . Po wojnie teren folwarku stał się typowym terenem wiejskim. W dworku utworzono mieszkania, jednak w latach 1954 - 1956 , XX w. został on rozebrany do fundamentów. Z czasem rozebrano też wszystkie budynki gospodarcze, a w latach 70. także czworaki.
Źródła:
Strona internetowa Skęczniew: https://wwwszymonbloghistoria.pl.tl/Dw%F3r-_-wydarzenia.htm
- ze strony pochodzi zdjęcie archiwalne – dwór na obrazie z 1901 r.
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich... 1880-1902;
Księga adresowa Polski dla przemysłu..., 1926;
Geoportal;
Wszystkie prawa zastrzeżone!

Opis

Nieistniejący dwór wzniesiony był na planie prostokąta, parterowy i nakryty dwuspadowym dachem krytym dachówką, mieszczącym użytkowe poddasze z mieszkaniami w szczytach. Od str. południowej znajdowała się niewielka, parterowa przybudówka. Pośrodku 10-osiowej fasady było wejście poprzedzone schodami i drewnianą werandą obrośniętą bluszczem.

Park

Park dworski z 1. poł. XIX w. o pow. 4,837 ha. Zachował się fragment alei lipowej prowadzącej od reprezentacyjnej północnej bramy do nieistniejącego folwarku. Przed dworem aleja kończyła się okrągłym podjazdem, z ustawioną pośrodku rzeźbą – kulą na postumencie. Drzewostan oprócz typowych gatunków drzew liściastych, wzbogacony był o świerki, sosny i jodły. Pomimo niekorzystnych zmian, widoczny jest podział parku na część ozdobną, na dz. ewid. nr 321/1 oraz 323/1 i część dziką (naturalistyczną) na dz. nr 322/1. W parku znajdują się dwa stawy; jeden w cz. północnej, zaś drugi na niewielkiej działce nr 321/14 w płd.-zach. narożniku.

Inne

Kościół klasycystyczny, XV w./ 1748 r./ 1825 r./ 1917 r., par. p.w. Świętej Trójcy
W pobliżu wsi znajduje się zbiornik retencyjny Jeziorsko, wybudowany w 1975 r.
Na miejscowym cmentarzu znajduje się grób ridziny Weil która była wyznania ewangelickiegi I spoczywają na katolickim cmentarzu
tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011