Bocheniec

Stan obecny

Mieszkania

Historia

Dwór z 2 ćw. XIX w.
Pierwsza wzmianka o wsi pojawiła się w 1322 r., w dokumencie dla wsi Płonko jako sąsiadująca z posiadłością sołtysa z Małego Płonnego - Mikołaja Isenblesera, który za rezygnację ze swej posiadłości w Płonku ze znajdującym się tam grodem, otrzymał od książąt dobrzyńskich posiadłość w sąsiednim Białkowie. W XVI w. wieś była w posiadaniu szlacheckim i gospodarzyli tu Bocheńscy. W latach 1564-1567 Jan Bocheński dziedziczył na Bocheńcu i na części w Łukaszewie, był zapewne synem Marcina (zm. przed 1546 r.), żonaty z Anną Witowską herby Nałęcz, córką Mateusza i Jadwigi Wielickiej herbu Lubicz. Córka Jana Bocheńskiego - Dorota była zamężna z Jakubem Gizińskim z Gizinka. Innych Bocheńskich źródła nie wymieniają. W 1564 r. Bocheniec (wówczas Bochenyecz) należący do parafii płońskiej i powiatu rypińskiego posiadał Andrzej Belny oraz niejaki Laurenty. Podczas potopu szwedzkiego wieś uległa całkowitemu zniszczeniu. Rejestr podatku pogłównego z 1673 i 1674 r. zaświadcza, że jeszcze 15 lat po zakończeniu działań wojennych wieś była niezamieszkana. Na pocz. XVIII w. wieś dostała się w ręce Dziewanowskich z Dziewanowa herbu Jastrzębiec, w których rękach z krótkimi przerwami znajdowała się do 1842 r. Na krótki okres (1772-1776) Bocheniec wraz z północnym pasem ziemi dobrzyńskiej wzdłuż Drwęcy do 20 km w głąb, znalazł się pod panowaniem pruskim, w tzw. kordonie. Po regulacji granicy z Polską na linii Drwęcy wrócił z powrotem w obręb Korony. Dwór wybudowany został dla Dziewanowskich przed poł. XIX w. Ostatnimi przedwojennymi właścicielami majątku byli Kazimiera i Bolesław Płońscy. Po zakończeniu wojny majątek został przejęty przez Skarb Państwa Polskiego, a w dwór rozbudowano i utworzono tu mieszkania.

Opis

Dwór klasycystyczny. Murowany z cegły i otynkowany. Parterowy, powiększony od tyłu o piętro po 1945 r. Prostokątny z wydatnym gankiem od frontu. Układ pomieszczeń dwutraktowy. Ganek otwarty na trzy strony arkadami filarowymi. opięty pilastrami dźwigającymi uproszczone belkowanie i trójkątny przyczółek. Pierwotne wejście pod gankiem obecnie zamurowane, ponad nim odcinek fryzu i półkolista płycina. Na elewacji ślady zniszczonej dekoracji stiukowej o motywach festonów i kokard. Dach pierwotnie siodłowy, w zw. z nadbudową piętra został przekształcony, kryty dachówką.

Park

Pozostałości parku z XIX w. z resztkami starodrzewu.

Inne

Pozostałości niem. umocnień z 1945 r.

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011, na podstawie tekstu Henryka Miłoszewskiego, \"Na spacer bukową aleją\", Nowości, 13.04.2006 r.