Borucinek

Stan obecny

Mieszkania.

Historia

Dwór z początku XX w.
Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z końca XV w., kiedy to występuje w źródłach jako ?Borucin Mały?. Były tu już wówczas folwark, karczma i wiatrak. W 2 poł. XVI w. wioska oficjalnie została nazwana Borucinkiem. W XVI w. wieś należała do parafii w Osięcinach a tuż przed zaborami do parafii w Dąbiu. W tamtym czasie właścicielem wsi był Kazimierz Sokołowski. W 1 poł. XIX w. dziedzicem był Wincenty Zagajewski, stolnik bydgoski. Od 1899 r. zespół dworski w Borucinku był własnością barona Jana Jerzego Ike-Duninowskiego (1868-1941), dla którego w 1900 r. wzniesiony został obecny dwór. Wokół budynku w tym samym czasie założono park krajobrazowy. W 1930 r. dwór został przebudowany. Majątek pozostał w posiadaniu Ików do 1939 r. Po 2 wojnie światowej dwór przeszedł na własność Skarbu Państwa Polskiego a dobra zostały rozparcelowane. W dworze utworzono 3-klasową szkołę podstawową. Starsze klasy kontynuowały naukę w szkole w Osięcinach od klasy czwartej. W 1987 r. dwór wraz z parkiem wpisany został do rejestru zabytków. Szkołę z powodu małej liczby uczniów rozwiązano w 1996 r. a dzieci przeniesiono do szkoły w Osięcinach. Potem pomieszczenia szkole zaadaptowano na mieszkania socjalne.

Opis

Dwór piętrowy, murowany z cegły i otynkowany, nakryty dwuspadowym dachem. Fasadą skierowany na północ. W części środkowej znajduje się znaczny ryzalit i wysunięty taras wsparty na dwóch słupach, pod którym przebiega podjazd. Nad tarasem wznosi się trójkątnie zwieńczona wystawka dachowa. Przed budynkiem znajdowała się niewielka polanka, natomiast zabudowania folwarczne usytuowane są po drugiej stronie szosy. Do wschodniego szczytu budowli dostawiona jest piętrowa przybudówka z ukośnym dachem. Na skutek remontów budynek pozbawiony został cech stylowych.

Park

Park z przełomu XIX i XX w. Zdewastowany, wykarczowany prawie w połowie od strony południowej, gdzie utworzono pole uprawne. W tej części znajduje się staw. Niegdyś prawie 4,5-hektarowy, obecnie łączna powierzchnia starodrzewu wynosi około 2 ha. Z zabytkowego układu parku najlepiej zachowały się wielogatunkowe szpalery drzew, które wyznaczały jego granice. Wokół parku wykopany jest rów, który miał zapobiec rozrostowi ekspansywnych krzewów.

Inne

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011