Skatalogowanych zabytków: 11364
Zarejestruj się
Miniatura Łubowiczki
Zdjęcie Marek Kujawa

Użytkownicy współtworzący opis i dane obiektu

Marek Kujawa

Łubowiczki

Klein Liebental

Województwo:wielkopolskie
Powiat:gnieźnieński
Gmina:Kiszkowo
Rodzaj obiektu:Dwór

Stan obecny

Łubowiczki 2.
Stadnina Koni Łubowiczki. http://www.lubowiczki.pl/strona,strona-glowna.html

Historia

Dwór z k. XIX w.
Wcześniejsze nazwy wsi to Lubowicze, Lubowiczki, Lubowniczki oraz z niem. Klein Lubowice. Już w czasach staropolskich wieś dzieliła się na Lubowicze Wielkie i Małe, a jej właściciele pisali się "de Lubowicze". Ok. połowy XV w. przyjęli oni nazwisko Lubowiczkich. I tak w 1501 r. poznajemy Marcina Lubowiczkiego zwanego "Łopata" z żoną Anną oraz jego braci: Macieja i Grzegorza. Ich potomkowie siedzieli we wsi do początku XVII w., a ostatnim z tego rodu był Jerzy Lubowiczki, syn Jana. W 1615 r. połowę wsi dzierzył Łukasz Wysocki, który żonie Jadwidze Ułanowskiej zapisywał na tych dobrach 1500 złp. posagu. W niespokojnych czasach wojen szwedzkich wieś prawdopodobnie leżała pustkami, bo kolejne zapiski w aktach grodzkich znajdujemy dopiero na pocz. XVIII w., gdy posesorami wsi byli Łuczyńscy. W 1. poł. tegoż stulecia dziedzicem był Jakub Gorczyński, ożeniony z Konstancją Chlebowską, zaś od ok. 1747 r. Aleksander Przyłuski. Ten w 1754 r. sprzedał wieś Aleksandrowi Złotnickiemu. W latach 70. XVIII w. dziedzicem Łubowiczek został Zygmunt Dziembowski a następnie jego syn Władysław. W 1784 r. miał miejsce kontrakt pomiędzy ojcem i synem Dziembowskimi, którzy po śmierci matki, Joanny Szarzyńskiej, postanowili uwolnić dobra spod "dożywocia" po tejże, a zarazem przekazać je spadkobiercom czyli Janowi, Konstantemu i Aleksandrowi Zygmuntowi Zajdlicom h. Korzbok. Jan Zajdlic był zarazem dziedzicem Łubowic Wielkich. Kolejnym dziedzicem był Stanisław Swiniarski, który zapisał wieś Krystynie Rumiejewskiej, zaś ta w 1791 r. scedowała ją na Józefa Zarlińskiego. W tym czasie posesorem wsi (oraz Ułanowa) był Stanisław Garczyński, który w 1792 r. zaślubił Antoninę Gądecką. Mieli oni syna Karola Serafina oraz córkę Franciszkę Konstancję (chrzest 8 marca 1800 r.). Dziedzicem Łubowic w owym czasie był Władysław Młodzianowski, a następnie Stanisław Wasilewski ożeniony z Salomeą Kamińską. W 1833 r. Antonina Wasilewska z Łubowiczek wyszła za Macieja Kaniewskiego, "auskultatora" sądu ziemskiego w Gnieźnie. Niestety nie wiemy, jak długo Kaniewscy siedzieli na Łubowiczkach (brak zapisek), natomiast przez kolejne kilkadziesiąt lat wieś znajdowała się w rękach niemieckich, z których ostatnim właścicielem przed 1881 r. był Gustav Carl Mahn. Ok. 1884 r. posiadaczem 926-morgowych dóbr był już niejaki Kazybski. We wsi znajdowało się 6 domów w których mieszkały 94 osoby, w tym 86 katolików i 8 ewangelików; 53 analfabetów. Przed 1890 r. wieś ponownie przeszła w ręce niemieckie, z których w 1891 r. wykupił ją za 195 tys. marek Władysław Szułdrzyński. Ten nabył dobra dla swego syna Stanisława, który gospodarował tu do 1909 r., a następnie sprzedał majątek Spółce Parcelacyjnej z Ostrowa (wlkp. - przyp.). Prawdopodobnie to właśnie Szułdrzyński zaraz po nabyciu majątku był inicjatorem budowy obecnego dworu. Kolejnym właścicielem Łubowiczek został Bolesław Szulczewski, pod którego zarządem dobra w 1926 r. liczyły 233 ha. Czysty dochód gruntowy podawany jako podstawa do wyliczenia podatku wynosił 811 talarów. Na ogólny areał składało się 172 ha ziem uprawnych, 53 ha łąk i pastwisk, 2 ha lasu, 4 ha nieużytków i 2 ha wody. W 1930 r. wieś liczyła 99 m-ców. Zarówno przed 2. wojną światową, jak i po wojnie nazwę wsi znajdujemy też w postaci "Łubowniczki". Po wojnie na bazie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, przekształcone później w Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną. W budynku dworu na przestrzeni lat mieścił się biurowiec PGR-u. W 2003 r. gospodarstwo zakupili obecni użytkownicy, którzy założyli tu stadninę koni oraz wyremontowali dwór i zabudowania gospodarcze.
Źródła:
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich... 1880-1902;
Teki Dworzaczka (Monografie, Regesty) Biblioteki Kórnickiej P.A.N.;
Wielka Genealogia Minakowskiego;
Księga Adresowa Gosp. Rolnych Woj. Poznańskiego, 1926;
Księga Adresowa Polski, 1930;
Strona internetowa Gminy Kiszkowo: http://www.kiszkowo.pl/zespoly-dworsko-parkowe.html
- z w.w. strony pochodzi zamieszczone zdjęcie.
Wikipedia.de
Geoportal.
Wszystkie prawa zastrzeżone!

Opis

Dwór późnoklasycystyczny. Budynek wzniesiony na planie prostokąta w dłuższej osi S/SW-N/NE, fasadą skierowany na E/SE (wschód z odchyleniem płd.-wschodnim), parterowy, podpiwniczony, nakryty dwuspadowym dachem z mieszkalnym poddaszem. W obu elewacjach nieznaczne ryzality zwieńczone trójkątnymi wystawkami. Na osi wejścia poprzedzonego okazałymi schodami znajduje się okrągły podjazd. Od str. południowej parterowa przybudówka.

Park

Park wraz z dworem zajmuje ok. 2,5 ha, t.j. zachodnią część działki ewid. nr ...39/16 o pow. ca. 4,779 ha. Wschodnią część tej działki stanowi podwórze gospodarcze (Geoportal, 01.07.2017 r.). Układ przestrzenny parku zniekształcony na skutek rozrostu ekspansywnych samosiewów drzew liściastych.

Inne

Stajnia, obora i chlewnia, pocz. XX w
Spichlerz, 1920 r.
Stodoła, drewn.-mur., 1928 r.
Brama wjazdowa, mur., 1900 r.

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011

Komentarze

Aby skomentować obiekt, zaloguj się. Jeżeli nie masz jeszcze konta w serwisie, zarejestruj się.

Ten obiekt nie został jeszcze skomentowany.