Konary

Historia

Ruiny średniowiecznego zamku wznoszą się na wzgórzu nad doliną rzeki Koprzywianki, dopływu Wisły. Ruiny nie zostały nigdy profesjonalnie przebadane stąd niesatysfakcjonująca wiedza na jego temat. W latach 20 tych XX wieku przeprowadzono amatorskie wykopaliska, które odsłoniły przesklepione piwnice. Nie zachowało się również wiele wzmianek na temat warowni w literaturze. Wieś konary stanowiła w okresie średniowiecza klucz majątku rodu Słupeckich herbu Rawa. Po raz pierwszy miejscowość wzmiankowana jest w dokumentach w roku 1355. Na II połowę XIV wieku przypada okres władania Konarami dziedzica Sięgniewa- syna Goworka, kasztelana radomskiego (1333). Po nim majątek przeszedł w posiadanie jego syna Grota. Zamek jest kilkakrotnie wspominany w źródłach jako obronna rezydencja rodowa od 1403 roku. W Rocznikach Jana Długosza pod rokiem 1403 pojawia się informacja o zabiciu przez Grota kasztelana Jana Ossolińskiego. Ta zbrodnia miała swoje niekorzystne dla sprawcy konsekwencje. Został on skazany przez króla Władysława Jagiełłę na wygnanie a jego zamek miał być zburzony. Fakt ten jest jednak nie do końca pewny a część historyków na podstawie źródeł i badań wręcz poddaje go w wątpliwość.
Ruiny zamku wznoszą się na wierzchołku lessowego cypla, odciętego od płaskowzgórza głęboką, poprzeczną fosą. Na zboczach wzgórza zachowały się w nikłej postaci pozostałości po obwałowaniu ziemnym warowni. Na jego wierzchołku zachowały się słabo czytelne reliktu murów kamienno-ceglanych. Lepiej zachowane są pozostałości po dolnej partii budowli, posadowione na planie prostokąta, budowane z łamanego wapienia, przesklepione kolebkowo. W jednej z dłuższych ścian zachowały się pozostałości po przesklepionej wnęce i otworu prowadzącego zapewne na schody.