Mękarzów

Stan obecny

"Domowa Ostoja" Dom Opieki Całodobowej dla seniorów.
Mękarzów 101A, 29-130 Moskarzew

Historia

Dwór z XIX w.
Mękarzów to wieś leżąca nad rzeką Nidą, w odległości 10 km na płn.-wschód od Szczekocin. Jest to stara wieś, w której w XV w. kmiecie składali dziesięciny prepozyturze krakowskiej, folwark zaś proboszczowi w Dzierzgowie. Według Jana Długosza dziedzicem był wówczas Jan Prawdzic. W XVII w. właścicielami wsi byli Urban i Wespezjan Kochowscy. Ten drugi był znanym XVII-wiecznym poetą. W 1827 r. we wsi znajdowały się 24 domy z 271 m-ców.
W 1885 r. Mękarzów dzielił się na wieś i folwark w pow. włoszczowskim. Było tu 13 domów murowanych i 22 drewniane, w których mieszkało łącznie 369 osób. Na 2123 morgi obszaru składało się 1692 m. ziemi dworskiej, w tym 561 mórg ziemi uprawnej, 531 m. lasów, 240 m. pastwisk, 70 m. łąk oraz 841 morgi nieużytków, czyli piaszczystych wydm porośniętych karłowatą roślinnością, przezywanych "górami". W skład dóbr wchodziły trzy miejsca: folw. M., Rajtary i Zagórzec oraz młyn wodny. Jak pisali autorzy "Słownika Geograficznego..." lud był biedny, bez żadnego wykształcenia". W 1930 r. właścicielem dóbr o rozległości 853 ha i młyna był Zygmunt Glinka h. Trzaska (1870-1940), syn Mikołaja Zenona (1827-1907) i Marii Augusty Okęckiej h. Radwan (1836-1887). We wsi był także kołodziej A. Brych, kowal J. Leienza oraz stolarz W. Popczyk. Zygmunt z żoną Zofią Wodzińską h. Jastrzębiec mieli troje dzieci: Tadeusza (1898-1942), Zygmunta (1900-1960) oraz Agnieszkę (1915-1979). Po 1945 r. dobra Glinków zabrał i rozparcelował Skarb Państwa Polskiego.
Źródła:
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich... 1880-1902;
Słownik Historyczno-Geograficzny P.A.N.;
Marek Jerzy Minakowski - Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego;
Księga Adresowa Polski, 1930;
Geoportal;
Mapster:
13319 @ WIG - Mapa Szczegółowa Polski 1:25 000 /1929 - 1939/
- plik mapy: P46-S30-A_RADKOW_1936.jpg
Wszystkie prawa zastrzeżone!

Opis

Dwór w znacznym stopniu przebudowany i rozbudowany. Starsza część N-S, parterowa i nakryta dachem dwuspadowym, fasadą skierowana była na wschód, a podjazd do dworu prowadził od strony północnej. Obecny wjazd i parking przesunięte są o ok. 60 metrów na zachód.

Park

Park z XVII/XIX w. Przed 1945 r. park obejmował 4,3 ha, a obecnie zaledwie 1,6 ha, w tym duży plac we wschodniej połowie. Tak więc jedyne zachowane tu skupienie starodrzewu (na płd. od dworu) ma niecałe 0,5 ha powierzchni.

Inne

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011