Łęki Górne

Stan obecny

Wyremontowany.
Własność prywatna.

Historia

Dwór z pocz. XVII w., rozbudowany w XIX w.
W czasach Jagiellonów przez Łęki Górne i Pilzno przebiegał główny szlak drogowy, łączący ówczesną stolicę Polski, Kraków ze Lwowem. Mając na uwadze, jak ważny jest to szlak komunikacyjny, starosta pilzneński Jan Tarło postanowił wybudować przy nim warowną rezydencję. Zlokalizował ją w Łękach Górnych, które były jego własnością od 1540. Dwór, mający charakter pałacu otoczonego fortyfikacją, powstał pod koniec XVI wieku. Wyraz artystyczny dwór zawdzięcza Jerzemu Mniszchowi, ojcu Maryny carycy, dworzaninowi Zygmunta Augusta i zięcia Jana Tarły. Po Mniszchach właścicielami dworu w XVII w. byli Romerowie, a od lat 30. XVIII w. do lat 60. XIX w. Lubienieccy. Około połowy XIX w. Lubienieccy przebudowali dwór, wzniesiony jako budowla o charakterze obronnym, w celu przystosowania go do funkcji mieszkalnej i reprezentacyjnej. W 1889 Stanisław Wyspiański wykonał serię rysunków dokumentujących jego wystrój. Pod koniec XIX w. następni jego właściciele, Brzozowscy przekształcili portyk kolumnowy pod tarasem na zabudowany przedsionek. Z kolei w latach 20. XX w. powiększono budynek o parterową przybudówkę od strony północnej. Po 1945 majątek został upaństwowiony, a w dworze mieścił się ośrodek zdrowia.

Opis

Budynek późnorenesansowy, dwupiętrowy (pierwotnie piętrowy), zdobiony wolutami i sterczynami.

Park

Park krajobrazowy z aleją dojazdową.

Inne

Kapliczka przy drodze dojazdowej z XVIII w.