Osiek Grodkowski

Stan obecny

Pałac w rękach prywatnych. Nastąpiła odbudowa ,pokryty nowym dachem, wnętrza w renowacji.

Historia

Pierwsze wzmianki o Osieku znamy z XIII w., kiedy to wies należała do Zygfryda Barutha, syna Henryka. Do XVIII w. majątek dość często zmieniał właścicieli poprzez kupno, spadek lub posag. Pałac w Osieku powstał ok drugiej ćwierci XVIII w. na zlecenie rodziny von Königsdorff. W XIX w. wieś przeszłą na własność rodziny von Ohlen und Adlerskron. W latach 1877-1883 architekt Alexis Langer odnowił rezydencję w duchu neogotyku na zlecenie Kurta von Ohlen und Adlerskron. Po jego śmierci majorat [Osiek, Jaszów i Lipowa] trafił do rodziny von dem Knesebeck-Milendonck. W rękach baronów Knesebeck Osiek pozostał do końca drugiej wojny światowej, po czym zostały znacjonalizowane. Pałac, folwark i par w Osieku Grodkowskim przekazano w zarząd PGR. Po upadku tegoż, do 1998 r. rezydencja należała do Agencji Własności Rolnej. Obecnie jest w rękach prywatnych.

Opis

Późnobarokowy pałac z XVIII w. Ten murowany, dwukondygnacyjny budynek założono na planie prostokąta wokół wewnętrznego dziedzińca. Każde skrzydło kryte jest dachem dwuspadowym, na którym łupkowe poszycie ułożono w ozdobny wzór. Fasada siedmioosiowa jest podkreślona głównym wejściem na osi elewacji. Drzwi poprzedzają schody paradne i niewielki taras. Elewacja ogrodowa, jedenastoosiowa, wyróżnia się niewielkim, półkolistym wykuszem. Drzwi w wykuszu jest flankowany dwoma niszami, powyżej nich znajduje się balkon. Na elewacjach widoczne są proste opaski okienne i boniowania na pilastrach i narożach budynku.
Układ wnętrz pozostał jednotraktowy. Wokół małego dziedzińca wybudowano neogotyckie krużganki, w oknach których zachowały się witraże. W kilku pomieszczeniach zachowały się sklepienia krzyżowo-żebrowe oraz płaskie stropy z klasycystyczną stiukową dekoracją. W jednej z sal istnieje nadal neogotycki strop kasetonowy.

Park

Zachował się zaniedbany park krajobrazowy o korzeniach sięgających barokowego ogrodu założonego tu w końcu XVII w. Park liczy ok 5.18 ha, częściowo jest otoczony murem. Widoczne do dzisiaj jest kilka ścieżek, sztuczne wzniesienia i zarośnięte stawy.

Inne

W parku znajduje się zniszczona kaplica grobowa właścicieli.

Na wschód od pałacu znajdują się ruiny dawnej ujeżdżalni. Zachował się z niej tylko dorycki pseudoryzalit, podtrzymujący belkowanie z kartuszem i koroną rangową.

Zachowały się dwie bramy w murze dawniej otaczającym cały pałac. Ciekawsza jest klasycystyczna brama wschodnia, flankowana doryckimi kolumnami nakrytymi tympanonem. Na tympanonie widoczna jest płaskorzeźba z ok. 1800 r., przedstawiająca podgryzające się konie.

Klasycystyczny spichlerz, pochodzący z 1792 r. Część centralna podkreślona pseudoryzalitem o parach pilastrów podtrzymujących przyczółek.

Zachowały się również obory i stajnie pomiędzy którymi postawiono budynek mieszkalny o fasadzie dzielonej jońskimi pilastrami.

Tekst: Redaktor Druga Połowa 2011

Dzięki panu Tomaszowi, szefowi brygady budowlanej, zwiedziłem wnętrza pałacu.