Strugi

Historia

Pałac został wybudowany po poł. XIX w. dla finansisty i magnata kolejowego Leopolda Kronenberga. Projekt pałacu sporządzili architekci Jan Heurich starszy i Jan Hinz. Po śmierci Leopolda majątek przeszedł w posiadanie jego syna Leopolda Juliana, również finansisty ale też znanego kompozytora. Nowy właściciel w pałacu prowadził stajnię wyścigową. Nie znamy daty przejęcia majątku przez nowych właścicieli. Był nim inż. Stanisław Glezmer. Z jego inicjatywy w roki 1912 architekci Zdzisław Kalinowski i Czesław Przybylski przeprowadzili gruntowny remont rezydencji, uprościli oni przy tym wystrój elewacji. Główną zmianą była jednak budowa Pawilony Japońskiego umieszczonego przy boku pałacu. Pawilon opracowany z motywów i ornamentów sztuki japońskiej mieścił zintegrowane z resztą pałacu pomieszczenia na zbiór kolekcji osobliwości japońskich. W roku 1919 cała kolekcja trafiła z inicjatywy jej właściciela do zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie. Po zakończeniu II Wojny Światowej w pałacu umieszczono mieszkania pracowników miejscowego PGR-u. Pałac w wyniku nowej funkcji został doszczętnie zdewastowany.

Opis

Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na wydłużonym planie o nieregularnej, silnie urozmaiconej bryle. Częściowo parterowa, częściowo piętrowa, podpiwniczona, z poddaszami przekrytymi dachami dwuspadowymi o silnie wysuniętych poza lico elewacji okapach. Elewacja frontowa posadowiona na wysokiej, kamiennej podmurówce. Składa się z: parterowej części umieszczonej skrajnie po prawej stronie z jednym dużym oknem termalnym; z trzy osiowej części piętrowej z balkonikiem na osi głównej umieszczonym na piętrze i naczółkiem półokrągłym nad wejściem na balkon, w ścianie szczytowej umieszczono okrągłą niszę; z parterowej części dostawionej do piętrowej prostopadle, na jej prawej osi zlokalizowano dwukolumnowy, toskański portyk przekryty daszkiem namiotowym, kryjący wejście główne do pałacu. Po lewej stronie trzy kondygnacyjna, czworoboczna wieża, przekryta daszkiem dwuspadowym. Okna wieńczone łukami oporowymi dekorowanymi zwornikami. Dalej do korpusu głównego dostawiono Pawilon Japoński. Jego wnętrza wyłożone były japońskimi matami i wyłożone ciemną, dębową boazerią z półeczkami na eksponaty. Całość utrzymana została w duchu neorenesansu.

Park

Pozostałości po parku krajobrazowym z poł. XIX w.

Inne

Zabudowania gospodarcze.