Teresin

Stan obecny

Ostatni właściciel pałacu w Teresinie – Jan Drucki-Lubecki zmarł w 1990r. w tutejszym klasztorze oo. Franciszkanów , którego był fundatorem ..
Pałac był ośrodkiem szkoleń rolniczych , szkołą , ośrodkiem szkoleniowym rolniczych spółdzielni produkcyjnych – a od 1993r właścicielem został Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego Rolników , użytkujący obiekt wraz z KRUS do niedawna ..
Obecnie wyremontowany pałac jest niedostępny – chroniony przez ochroniarzy ..
Czeka na jakieś zmiany ...

Historia

Obecny pałac jest już drugim posadowionym na tych samych fundamentach. Pierwszy pałac wzniósł w tym miejscu ojciec przyszłego fundatora Herman Epstein, bankier i przemysłowiec. Projekt sporządził dla niego architekt Adolf Adam Loewe. Nie wiemy nic o wyglądzie pierwszej rodzinnej rezydencji. Do naszych czasów przetrwała tylko oficynka pałacowa, wybudowana jednak w późniejszym czasie niż sam pałac. Nie możemy, więc domyślać się formy pałacu na podstawie jej wyglądu. Po śmierci Hermana majątek przeszedł na jego syna Mieczysława Epsteina wielkiego warszawskiego finansisty i bankowca. Odziedziczony po ojcu pałac musiał nie przypaść do gustu nowemu właścicielowi, bowiem już w latach 90- tych XIX wieku postanowił, że na jego miejscu stanie nowa rezydencja. Do jej zaprojektowania zaprosił znanego wówczas architekta Francoisa Arveufa. Architekt postanowił rozebrać poprzedni pałac do samych fundamentów i w nowej budowli wykorzystać tylko przesklepione piwnice. W 1909 roku pałac przeszedł w posiadanie rodziny Druckich- Lubeckich. W 1927 roku majątek uległ parcelacji a część ziem przeszła dla zakonu franciszkanów z pobliskiego Niepokolanowa. II Wojna Światowa szczęśliwie nie spowodowała większych zniszczeń w budynku. Po wojnie majątek został upaństwowiony i stał się siedzibą Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych. Dziś mieści się tam Ośrodek Szkoleniowo- Rehabilitacyjny KRUS.

Opis

Pałac utrzymany jest w duchu późnego baroku. Ma dość nieregularną bryłę, po części piętrowy, po części dwu piętrowy, na wydłużonym planie. Fasada została umieszczona na elewacji zachodniej. Całość przykryta jest mansardowym dachem o połaciach urozmaiconych lukarnami. Fasada została skomponowana za pomocą siedmiu osi, ze środkową nieznacznie wysuniętą, tworzącą ryzalit z czterokolumnowym portykiem podtrzymującym balkon na piętrze. Podobny portyk znajdziemy również po przeciwnej stronie pałacu. Do pałacu prowadzi podjazd na planie podkowy. Najwięcej dzieję się na elewacji południowej skomponowanej przy pomocy dwóch wież przykrytych późnobarokowymi hełmami. Między wieżami umieszczony został portyk czterokolumnowy na planie półkola. Portyki znajdziemy również na narożach elewacji południowej. Wszystkie one korespondują ze sobą i tworzą swoisty zespół. Ostatnia z fasad- północna została wyposażona w kwadratową przybudówkę przykrytą kopułą, połączoną z galerią na arkadach prowadzącą do oficyny kuchennej. Galeria jak się zdaje mogła być zaprojektowana przez Leandra Marconiego- syna wybitnego architekta Henryka Marconiego. Wykończenie pałacu zachwyca starannym wykonaniem o opracowaniem materiału. Można w nim dopatrzyć się wielkiego talentu architekta, ale również aspiracji zleceniodawcy.
Wnętrze- Tak samo jak elewacje, wnętrze wykazuje wielką staranność w wykonaniu. Z powodu niedawnego remontu, niestety świadectwo tego zostało zatarte. Możemy jednak w dalszym ciągu napawać się widokiem hallu z klatką schodową obłożonego dębową boazerią. Na osi głównego wejścia i hallu umiejscowioną dwukondygnacyjną sale balową, otoczoną na wysokości pierwszego piętra drewnianą galeryjką. Sala balowa posiada ciekawe wyposażenie. Jednym z jego elementów jest drewniany kominek sygnowany ?Stadnicki 1896?. Ten sam warsztat opracował boazerię we wnętrzach całego pałacu. W boazerii znalazło się miejsce na dzieła malarskie szkoły francuskiej. Do dziś zachowało się jeszcze jedno wnętrze z pierwotnym elementami dekoracji. Jest to pomieszczenie znajdujące się na lewo od hallu dekorowane fryzem sztukatorskim z postaciami amorków dłuta Stanisława Romana Lewandowskiego z 1899 roku.

Park

Zachował się rozległy park krajobrazowy z okazami starych dębów. Park od strony zachodniej urozmaicony był o staw.

Inne

Dom ogrodnika z poł. XIX w.