Sucha Szlachecka

Stan obecny

Pałac i otoczenie w rękach prywatnych, wyremontowany, obiekt dostępny z zewnątrz zza ogrodzenia. Obiekt chroniony.

Historia

Historia starego pałacu sięga lat 80 tych XIX wieku, kiedy to została wybudowana siedziba dla Tadeusza Wodzińskiego. Pałac w 1883 roku był na wykończeniu. Następnym właścicielem majątku była Zofia z Wodzińskich Zygmuntowa Glinka, która pozostawała w jego posiadaniu jeszcze w latach 30 tych XX wieku. Po zakończeniu II Wojny Światowej pałac został gruntownie zdewastowany. W latach 90 inicjatywy remontu podjęło się Kuratorium Oświaty w Białobrzegach, remont jednak wstrzymano. Po zaprzestaniu remontu, budynek ze skutymi tynkami stał opustoszały i niezagospodarowany. Nowy pałac został pobudowany z inicjatywy drugiej właścicielki majątku Zofii z Wodzińskich. Zaprojektowany przez Karola Wilhelma Henneberga został wzniesiony w latach 1932-34. Losy powojenne są odbiciem losów starego pałacu. Doszczętnie zdewastowany po zakończeniu działań wojennych doczekał się nieudanej próby remontu w latach 90 tych XX wieku przez Kuratorium Oświaty w Białobrzegach.

Opis

Stary pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie litery T, podpiwniczony, piętrowy, z poddaszem przekrytym dachem czterospadowym, spłaszczonym, o połaciach pokrytych blachą. Elewacja frontowa spięta z obu boków trzy kondygnacyjnymi wieżami przekrytymi czworobocznymi renesansowymi hełmami. Wejście umieszczone symetrycznie na elewacji frontowej obudowane wieloboczną sionką. Nad nią umieszczono taras pierwszego piętra, oraz nad gzymsem koronującym dekoracyjny szczycik. Całość została skomponowana w duchu renesansu francuskiego w tak zwanym ?kostiumie francuskim?. Wystrój elewacji skomponowany za pomocą boniowania narożnego, boniowanych opasek okiennych ze zwornikami, boniowanie parteru z zostawieniem gładkiego tynku na wysokości piętra, tralkowej balustrady tarasu, facjatek oraz żeliwnych balustradek attykowych na hełmach wież. Układ pomieszczeń został przekształcony. Nowy pałac został wybudowany z cegły i otynkowany. Posadowiony na regularnym wydłużonym planie, podpiwniczony, piętrowy z dwupiętrową częścią środkową, z poddaszem przekrytym czterospadowym, spłaszczonym dachem. Elewacja frontowa 9 osiowa, z dwoma skrajnymi, znacznie wysuniętymi przed lico elewacji ryzalitami, na osi czterokolumnowy, monumentalny portyk, zwieńczony trójkątnym szczytem. Na elewacji tylnej umieszczono jeden skrajny, znacznie wysunięty przed lico ściany ryzalit. Układ pomieszczeń przekształcony. Całość skomponowana w duchu silnie zmodernizowanego klasycyzmu.

Park

Rozległy park krajobrazowy ze stawami i rozlewiskami.