Chojnowo

Stan obecny

Muzeum regionalne

Historia

Dwór wybudowany w III ćwierci XIX wieku. Wiązać więc to można z rodziną Kamińskich możliwe, że ze Stanisławem.Około 1856-57 majątek zakupił Teodor Chełchowski i od tego czasu do lat trzydziestych związany jest z rodziną Chełchowskich. W 1907 roku należał do Stanisława Chełchowskiego, prezesa Centralnego Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim. . Podczas pierwszej wojny światowej jako jeden z nielicznych przetrwał w stanie nienaruszonym. Pełnił w tym okresie rożne funkcje nawet przejściowego szpitala polowego dla żołnierzy armii carskiej. W latach trzydziestych (1935) majątek przechodzi w posiadanie rodu Bojanowskich.
Podczas drugiej wojny światowej w dworze wybucha pożar, szczęśliwie ugaszony przez Czernicką Straż. W 1945 r. zgodnie z dekretem PKWN majątek razem z dworem zostaje przejęty na rzecz skarbu państwa, początkowo w dworze mieści się szkoła dwuklasowa, a później dyrekcja PGR Chojnowo oraz mieszkania pracownicze. Po 1991 r. dwór przechodzi na własność Agencji Rolnej Skarbu Państwa i razem z ziemią popegeerowską zostaje wydzierżawiony. Roszczenia co do nieruchomości zgłosili poprzedni właściciele - rodzina Bojanowskich. Dnia 28.02.2011 r. dwór został przekazany przez Agencję Nieruchomości Rolnych Gminie Czernice Borowe. Od września 2013 r. Gmina Czernice Borowe przy współpracy z organizacjami pozarządowymi, prowadziła prace konserwatorsko-restauratorskie dworu, a także rewitalizację terenu podworskiego. 23 stycznia 2016 roku zostały uroczyście otwarte podwoje tego obiektu.

Opis

Dwór murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie prostokąta, podpiwniczony, parterowy, z mieszkalnym poddaszem przekrytym dachem dwuspadowym o połaciach pobitych blachą. Elewacja frontowa 7 osiowa z wejściem głównym umieszczonym na osi głównej. Wejście umieszczone w szerokim otworze dekorowanym dwoma płycinowymi lizenami oraz neogotycką stolarką. W wejściu umieszczono 4 smukłe kolumienki kompozytowe. Przed wejściem umieszczono otwarty taras z żeliwną balustradką. Wystrój elewacji ograniczony do gzymsu podokiennego oraz płycinowych lizen narożnych. Układ wnętrz dwutraktowy z obszerną sienią pośrodku traktu frontowego. Całość skomponowana w duchu późnego klasycyzmu.

Park

Pozostałości po parku krajobrazowym ze stawem z 2 poł. XIX w.