Lipinki Łużyckie

Stan obecny

Po II wojnie majątek w Lipinkach Łużyckich, jak inne, upaństwowiono. Pałac użytkowa­ny był na biura i cele rekreacyjne. W latach 1987-1988 przeprowadzono kompleksowy re­mont obiektu. Od wielu lat pozostawał nieużytkowany i niekonserwowany. Pałac obecnie w rękach prywatnych. Nowe pokrycie dachowe, elewacja w remoncie.

Historia

Pałac z XIX w.
Najpóźniejsza, trzecia rezydencja w Lipinkach Łużyckich zlokalizowana jest w północnej części miejscowości, na obszarze historycznie należącym do tzw. Lipinek Dolnych. Nie­wielki pałac wybudowany zastał na terenie parku położonego na wschód od folwarku i XVIII-wiecznego dworu wzniesionego przez von Blankensteinów. Historia pałacu ściśle wiąże się z historią dworu Blankensteinów, gdyż obie leżą w obrębie tego samego mająt­ku.
Neoklasycystyczny pałac został wybudowany około 1860 roku, przypuszczalnie kiedy ma­jątek stanowił własność rodu von Schlichting. Nie wiadomo jaką funkcję miała pełnić re­zydencja, pałacu letniego czy też nowej siedziby właściciela. Brak również informacji doty­czących kolejnych mieszczańskich dysponentów lipińskiej posiadłości. Wiadomo tylko, że w 1885 roku właścicielem folwarku był Moritz Borsdorff.

Opis

XIX-wieczna rezydencja jest obiektem murowanym z cegły pełnej, otynkowanym, z po­kryciem dachowym z dachówki ceramicznej karpiówki. Budowla założona jest na planie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku północnym. Rzut urozmaicony jest ryzalitami artykułującymi elewacje północną i południową oraz tarasem o falistym wykro­ju, poprzedzonym wachlarzowymi schodami. Dwukondygnacyjna bryła posadowiona jest na wysokich piwnicach i nakryta czterospadowym dachem z wystawkami. Elewacje posia­dają dość bogatą dekorację architektoniczną opracowaną w tynku. Pięcioosiowa fasada za­komponowana jest symetrycznie. Jej część środkową podkreśla trzyosiowy ryzalit miesz­czący wejście główne do pałacu. Wejście zdobi portal złożony z gładkich pilastrów dźwi­gających zwieńczenie w formie odcinka belkowania. Podziały horyzontalne fasady wyzna­czają gzymsy: profilowany cokołowy, gładki podokienny oraz wąski gzyms oddzielający ni­skie pseudomezzanino. Lico ściany pierwszej kondygnacji opracowane jest w formie pła­skich bonii pasowych. Narożniki elewacji i ryzalitu akcentują wypukłe bonie z ciosów. Pro­stokątne otwory okienne pierwszej kondygnacji, podparte na wydatnych parapetach, ujęte w profilowane obramienia, wieńczy masywny naczółek z kluczem. Otwory okienne dru­giej kondygnacji, w kształcie prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, ujęte są w pro­filowane opaski zdobione motywami liścia akantu, wolutami i muszlą. Pozostałe elewa­cje, boczne - dwuosiowe, tylna - pięcioosiowa, pod względem dekoracji architektonicznej i podziałów, opracowane zostały analogicznie do fasady. Elewacja tylna, południowa, w części środkowej zaakcentowana została jednoosiowym ryzalitem mieszczącym wyjście, przez taras, do parku. Otwór drzwiowy ujęty jest w monumentalny portal kolumnowy. Nad wejściem umieszczone jest szerokie okno flankowane dwoma pilastrami podpierają­cymi odcinek belkowania ozdobiony konchą oraz dwiema wazami. Wyżej, w połaci dacho­wej mieści się większa od pozostałych wystawka zwieńczona trójkątnym naczółkiem z kar­tuszem i ornamentem roślinnym. W pałacu zachowała się w stanie szczątkowym stolarka okienna i drzwiowa z czasu budowy obiektu.

Inne

Opisy wykorzystano ze strony http://www.lwkz.pl/monument/show/id/486/letter/l dodał Jerzy M. poskiezabytki.pl