Mirocin Średni

Stan obecny

Obecnie w Mirocinie Średnim są już tylko pozostałości założenia dworskiego. Ruiny dworu oddzielone są od drogi dawnym parkiem, a od dziedzińca gospodarczego rzędem ośmiu lip. Zachował się jeden budynek folwarczny ? dawna obora, później stajnia, zaś obecnie przebudowany na lokale mieszkalne.

Historia

Pierwszy raz Mirocin Średni wymieniany jest w 1512 roku, wcześniej zaś Mirocin Górny i Średni były w rękach jednego właściciela. W 1535 roku dobra mirocińskie nabywa Ernest Dyhren ze Studzieńca i od tego czasu pozostają w posiadaniu rodu von Dyhern aż do roku 1906, gdy umiera bezpotomnie ostatni z rodu ? baron Paul von Dyhern. Za czasów Dyhernów zostaje zbudowany dwór, a ma to miejsce w 2 poł. XVI w. W XVII w. powiększony o część zachodnią. Następnym właścicielem jest Horst von Falkenbaun, a od roku 1929 Greta Klamt ? ostatnia przedwojenna właścicielka majątku. Po 1945 roku w dworze znajdowały się mieszkania i biura PGR, przebudowano układ wnętrz. Opuszczony, stopniowo dewastowany popadł w ruinę.

Opis

Budynek dworu został założony na planie wydłużonego prostokąta. Był dwukondygnacyjny, przykryty czterospadowym dachem, częściowo podpiwniczony. Elewacja frontowa dziewięcioosiowa, zakomponowana asymetrycznie, o otworach okiennych, ujętych w prostokątne opaski, dzielące elewacje na trzy części. Środkowa część czteroosiowa, zachodnia ? trzyosiowa, wschodnia ? dwuosiowa. Narożniki budynku oraz podział elewacji podkreślone zostały lizenami z boniowaniem wykonanym w tynku, co zostało wprowadzone w trakcie XVIII-wiecznej przebudowy dworu. Otwór wejścia głównego obramowany szerokimi lizenami, zwieńczony był wydatnym, prostym gzymsem. W elewacji północnej długie balkony z metalową balustradą. Takie balkony były również na poziomie obydwu kondygnacji na całej elewacji wschodniej, na które prowadziły bezpośrednie wyjścia z pokoi. Do dziś zachowały się kolebkowe sklepienia piwnic z lunetami. Częściowo zagruzowane piwnice są najlepiej zachowaną częścią dworu. Poza nimi ocalały fragmenty murów ? południowo-wschodnia ściana do wysokości drugiej kondygnacji z fragmentami balkonów oraz kilka fragmentów ścian wewnętrznych.

Park

Park krajobrazowy o powierzchni 6,5 ha ze stawami.
Park założony w XVIII wieku na bardzo podmokłym obszarze. Dwór zbudowano na niewielkiej, sztucznie usypanej wysepce, na którą prowadził ceglany most, obecnie zawalony. W kierunku wschodnim i zachodnim od stawu rozpościerał się park krajobrazowy. Obecnie układ alei spacerowych nieczytelny, a staw i strumienie są wysuszone i zarośnięte.

Inne

Zachował się jeden budynek folwarczny ? dawna obora, obecnie przebudowany na lokale mieszkalne.

tekst: koci pazurek 2010