Bełdów

Stan obecny

Wejście na teren parku dworskiego jest wolne. Dwór w bardzo złym stanie technicznym i wizualnym. W środku można dostrzec dziury w suficie oraz niszczejące wnętrze. W pomieszczeniach znajdują się pozostałości pieców oraz szafy wnękowe - ich pozostałości. Teren oraz dwór są własnością prywatną.

Historia

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1386 roku. Wcześniej funkcjonowała nazwa Bałdów. Do XVIII wieku miejscowe ziemie były w posiadaniu rodziny Bełdowskich, z krótką przerwą kiedy właścicielami majątku byli Jaxa-Bykowscy. Zapisy archiwalne dostarczają wiedzy o poszczególnych właścicielach: Janie Bełdowskim ? żonatym z Elżbietą z Wojciechowic, zmarłym przed 1576 rokiem; Janie Bełdowskim ? dziedzicu na Bełdowie w 1589 roku; Marcinie ? sędzim ziemskim łęczyckim w 1621 roku; Adamie Bełdowskim ? dziedzicu Bełdowa i Zgniłego Błota w 1662 roku.
Wcześniej funkcjonował tu dwór obronny wzniesiony na kopcu, położony w odległości około stu kilkudziesięciu metrów na wschód od obecnego dworu. Wcześniejszy dwór funkcjonował jeszcze w XVIII wieku. Dobra Bełdów w XIX wieku zawierały majątki: Zgniłe Błoto, Sanie, kolonię Adamów. Majątki te zostały zakupione w 1833 roku za sumę 150 tys. złotych polskich. Wieś liczyła wówczas 373 mieszkańców i posiadała własną gorzelnię oraz młyn wodny.
Od przełomu XVIII i XIX wieku do czasów współczesnych właścicielami majątki byli z przerwami przedstawiciele rodu Wężyków: Michał, później jego syn Adam. Później właścicielką była Felicjanna z Mączyńskich Zieleniewska. Następnie Wojciech Pągowski. Marcelina z Zieleniewskich Wężykowa, Michał Walewski. W latach 20 tych XX wieku właścicielem majątku był Władysław Wężyk. Ziemie liczyły wówczas tysiąc dwadzieścia pięć hektarów. W roku 1928 dobra zostały zlicytowane staraniem Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. W roku 1945 majątek przeszedł na skarb państwa. Później administrował nim PGR w Nakielnicy. W latach 90 tych XX wieku dwór był nieużytkowany.

Opis

W I połowie XIX wieku rodzina Wężyków ufundowała drewniany dwór. W końcu XIX wieku ci sami ufundowali dwór murowany na miejscu starego. Dwór murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na nieregularnym, wydłużonym planie, o nieregularnej bryle, podpiwniczony, w części środkowej parterowy, w poprzecznych częściach bocznych piętrowy, nakryty niejednorodnie wypiętrzonym, średniowysokim dachem.
Połacie pokryte wtórną papą. Środkowa część jest siedmioosiowa, z ryzalitem zwieńczonym trójkątnym szczytem i flankowanym pilastrami toskańskimi umieszczonym centralnie. W ryzalicie główne wejście do dworu w formie otworu drzwiowego zamkniętego łukiem pełnym i dekorowanego profilowanym obramowaniem ze zwornikiem w zwieńczeniu. Prostokątne otwory okienne pozbawione dekoracji.
Całość zwieńczona profilowanym gzymsem koronującym z łezkami. Poprzeczne części boczne dekorowane narożnym boniowaniem oraz zwieńczone trójkątnymi szczytami. Od wschodu dobudowana wysoka, parterowa oranżeria, od zachodu parterowe pomieszczenie gospodarcze. W piwnicach sklepienia kolebkowe i nieckowe. Stropy belkowe ? drewniane. Więźba dachowa również drewniana. W latach 90 tych czytelne były jeszcze elementy wystroju wnętrz: stolarka okienna i drzwiowa, parkiety, szafy wnękowe, schody drewniane, pozostałości pieców. Dwór utrzymany w stylu północnego renesansu włoskiego.

Park

Z pierwotnego założenia parkowego około 1,5 hektara przeznaczono na uprawy rolne. Wcześniej teren ten zajmowały rabaty kwiatowe, trawniki, sady i ogrody warzywne. Do dziś zachował się zasadniczy układ i kompozycja parku. Czytelne są osie widokowe i kompozycyjne, zespoły starodrzewu, szpalery i aleje. Wśród drzew niektóre okazy mają po 180-250 lat: topole białe, lipy, dęby, wiązy, klon, świerk, modrzew, olsza. Park nie posiada zbiorników wodnych.

Inne

W sąsiedztwie kompleks zabudowań folwarcznych i gorzelnia wzniesione w 1906 roku (z zachowaną zabytkową maszyną parową). Zabudowania oraz gorzelnia dzierżawiona.