Besiekiery

Stan obecny

Do dziś pozostały szczątki wieży bramnej , resztki murów z zarysami ścian wewnętrznych budynków .
Uporządkowany teren wokół obiektu tworzy warunki dla ptactwa wodnego i wędkarzy , miejse wypoczynku , turniejów rycerskich ..

Historia

Ruina położona na kopcu, otoczona sztucznymi stawami. Obiekt przebudowany w XVII wieku i znacznie zniszczony, pomimo tego zachował gotycki charakter. Zamek położony na planie nieregularnego czworoboku, murowany z cegły, na fundamencie z kamieni eratycznych. Południowa kurtyna wyposażona została w czworoboczny, trójkondygnacyjny budynek bramny o szerokości boku równej 12 metrów. Na wysokości trzeciej kondygnacji czworobok przechodzi w ośmiobok, na którym zachowała się wczesnobarokowa dekoracja.
Całość nakryta była ośmiopołaciowym daszkiem stożkowym. Po przeciwnej stronie bramy, w rejonie skrzydła południowego wznosił się dom główny o szerokości 13 metrów. Dom wyposażony był w 7 otworów, 3 prostokątne sale oraz jedną kwadratową ulokowaną od strony wschodniej. Dziś zamek w stanie ruiny ze ścianami domu zachowanymi do wysokości piętra, najwyżej zachowany punkt sięga 18 m i jest to fragment zachodniej ściany wieży bramnej. Starsza hipoteza mówiła, że zamek wzniósł około 1500 roku wojewoda łęczycki Mikołaj Sokołowski herbu Pomian.
Nie ma jednak na to żadnych dowodów źródłowych. Inne hipotezy fundację zamku przypisują stolnikowi brzeskiemu i kasztelanowi brzeskiemu Mikołajowi Sokołowskiemu albo innemu stolnikowi brzeskiemu Wojciechowi Sokołowskiemu. Następnie zamek w końcu XVI wieku należał do Andrzeja Batorego potem do Zofii Batorówny, Jerzego Rakoczego. W połowie XVII wieku zamek został przebudowany i wyremontowany staraniem ówczesnego właściciela Szymona Szczawińskiego- kasztelana i wojewody brzesko- kujawskiego. Inskrypcja na ten temat znalazła się na tablicy z 1653 roku wmontowanej na wieży bramnej. Na wieki XVII i XVIII przypada postępująca destrukcja zamku.
W roku 1731 pożar trawi obiekt, w latach późniejszych zostaje rozebrane 2 piętro domu głównego przez ówczesnych właścicieli Gajewskich. W połowie XIX wieku dom główny kryty strzechą pełni funkcje gospodarcze. Zamek późnogotycki o murach malowanych na czerwono dochodzących do wody. Składał się w obwodowych murów obronnych, wieży bramnej i domu głównego. Zamek posiadał duże walory rezydencjonalne. Dom czterokondygnacyjny posiadał trzy kondygnacje wyposażone w 4 izby. Surowy charakter rezydencji zatarła przebudowa z roku 1653 kiedy to ceglane ściany zostały pokryte tynkami. W trakcie tej przebudowy poszerzono również kopiec ziemny, nadbudowano bramę o ośmioboczną kondygnację oraz przebudowano dom.
W XVIII wieku piętro domu wyposażone było w: pokój karmazynowy, pokój marmurowy, sień i izbę wielką. W obrębie dziedzińce od strony południowej, po obu stronach wieży bramnej wybudowano po jednym budynku gospodarczym. Bocznej kurtyny od strony dziedzińca wyposażone zostały w dwukondygnacyjne krużganki arkadowe, umożliwiające komunikację między piętrem domu a nowymi budynkami gospodarczymi oraz kaplicą umieszczoną w budynku bramnym. W roku 1650 w mury domu została wmontowana tablica fundacyjna. Surowy gotycki charakter został zastąpiony wczesnobarokową atmosferą rezydencji.