Więsławice
Województwo:kujawsko-pomorskie
Powiat:włocławski
Gmina:Kowal (wiejska)
Rodzaj obiektu:Pałac
Powiat:włocławski
Gmina:Kowal (wiejska)
Rodzaj obiektu:Pałac
Rejestr zabytków
Zespół:pałacowy, 1880-1890 r., nr rej.: 98/A z 1.03.1984Stan obecny
Po wielu latach niszczenia – pałac stał się własnością prywatną inwestora , który zadbał o jego remont.W 2021r. własność wystawiona do licytacji komorniczej z ceną wywoławczą 1228400,_ – wyniku nie znam .
Historia
Pałac z 1887 r.Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1379 r., gdy była własnością Jakuba z Więsławic. W 1433 r. właścicielem był Wojciech Baryczka herbu Rola, a w 1688 r. Stanisław Kretkowski, syn wojewody brzeskiego Andrzeja i Heleny Konopackiej. W 1726 r. dobra były w posiadaniu Józefa Kretkowskiego - kasztelana kowalskiego i jego żony, Marianny z Dąmbskich. Po ich synu Antonim odziedziczył je Zygmunt Kretkowski - łowczy inowrocławski. W latach 40-tych XIX w. Więsławice były ośrodkiem dużego klucza, stanowiącego własność Leona Zygmunta Kretkowskiego, radcy woj. mazowieckiego i sędziego pokoju kowalskiego. Od 1857 r. do ok. 1900 r. majątek należał do syna Leona - Bronisława Kretkowskiego. Dla niego to wzniesiono obecny pałac, nieopodal dawnego grodziska obronnego, otoczonego nawodnioną fosą. Pierwszy dwór istniał w tym miejscu już w XVI w., z tego czasu pochodzą kamienne fundamenty, a z XVII w. sklepione kolebkowo piwnice. Budowla powstała wg. projektu Jana Heuricha (starszego), następnie została przebudowana ok. 1910 r. wg. proj. Czesława Przybylskiego. Pałac uzyskał w tym czasie dekoracje malarskie wykonane przez Henryka Stażewskiego i Zofię Wichman. Liczni przedstawiciele Kretkowskich z Więsławic zapisali się w historii Kujaw wschodnich jako patrioci, społecznicy, wzorowi rolnicy, animatorzy szkolnictwa rolniczego w regionie, filantropi, kolekcjonerzy i mecenasi sztuki. W latach międzywojennych właścicielem pałacu był Stefan Zygmunt Kretkowski. Jego gośćmi byli artyści tej klasy, co pisarz Piotr Choynowski, czy malarze Ferdynand Ruszyc i Henryk Stażewski. W pałacu znajdowały się cenne dzieła malarstwa i meble, z których część została zachowana w muzeach regionalnych we Włocławku i Rypinie. Majątek znajdował się w rękach Kretkowskich do 1945 r. Po zakończeniu wojny stał się własnością Skarbu Państwa Polskiego, a użytkownikiem zostało Państwowe Gospodarstwo Rolne. Pałac przez lata popadał w ruinę, do momentu nabycia przez prywatnego właściciela, który odrestaurował obiekt.
Opis
Pałac eklektyczny o cechach neobarokowych. Zwrócony frontem ku wschodowi. Budynek murowany z cegły i otynkowany, piętrowy na sklepionych piwnicach, wzniesiony na rzucie prostokąta z niesymetrycznie rozmieszczonymi ryzalitami parzystymi w dłuższych bokach i pojedynczym od południa. Układ wnętrz dwutraktowy z sienią na osi, w której znajduje się zabiegowa klatka schodowa. W części płn. usytuowany jest salon z resztkami dekoracji sztukatorskiej, złożonej z konsol, motywów antycznych i rozet. W kilku pomieszczeniach znajdują się resztki malowideł ściennych o motywach groteskowych oraz sufity z fasetami i rozetami stiukowymi. Na zewnątrz cokół i obie kondygnacje zwieńczone są gzymsami. Wszystkie naroża ujęte pasami boniowań. Fasada nie posiada regularnego układu, w części skrajnej od płd. znajduje się jednoosiowy ryzalit. Mniej wydatny, trójosiowy ryzalit przesunięty jest ze środka ku płn., poprzedzony portykiem o trzech półkoliście zamkniętych arkadach, nierównej wysokości i szerokości, dźwigających taras. Na wysokości pierwszego piętra znajduje się półkoliście zamknięte porte-fenetre i dwa wąskie okienka rozdzielone płaskimi pilastrami, dźwigającymi niski trójkątny przyczółek ze stiukowym kartuszem z herbem Dołęga, ujętym dekoracją o motywach wici roślinnej i smoków. Pomiędzy oknami na parterze znajdują się płytkie, półkoliście zamknięte nisze zwieńczone festonami, a na piętrze koliste płyciny. Pomiędzy ryzalitami, w zwieńczeniu ryzalitu płd. i w płn. elewacji znajdują się segmentowe przyczółki - środkowy wypełniony jest stiukowymi panopliami. Elewacja ogrodowa z analogicznie rozmieszczonymi, niesymetrycznymi ryzalitami, powtarzająca motywy zdobnicze fasady. W elewacji krótszej od płn. oraz częściowo w elewacji ogrodowej znajdują się pilastry hermowe, z których zachowały się trzy z rzeźbionymi przedstawieniami Flory, Satyry i brodatego mężczyzny. Budynek nakryty jest dachami mansardowymi z lukarnami, krytymi blachą i papą.Park
Park krajobrazowy z 3. ćwierci XIX w. o pow. około 2 ha, niegdyś znacznie większy. Malowniczo usytuowany na zróżnicowanym terenie, z polaną na osi elewacji tylnej pałacu oraz kępami urozmaiconego drzewostanu. Rośnie tu kilkanaście parkowych gatunków drzew i krzewów, m.in. tulipanowce, platany, daglezje zielone, modrzewie, świerki i brzozy. Niewątpliwą ozdobą założenia jest duży śródparkowy staw, a także potok wpływający do stawów położonych na płn.-wsch. od pałacu. Park jest czysty i zadbany dzięki obecnemu właścicielowi, który przywraca założeniu dawną świetność.Inne
Rządcówka z ok. 1850 r., przebudowanaSpichlerz z 4 ćwierci XIX w.
tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011
Komentarze
Aby skomentować obiekt, zaloguj się. Jeżeli nie masz jeszcze konta w serwisie, zarejestruj się.Czy takie działania mogą cieszyć?
Ciekawe co na to Konserwator zabytków?
\\\"...od razu widać zmiany...\\\"
Pozdrawiam, FK
iagro.pl/oo-licytacja-komornicza-palacu,at-142810.html