Warszawa - Pałac na Lasockiem
Województwo:mazowieckie
Powiat i gmina:Warszawa
Rodzaj obiektu:Pałac
Powiat i gmina:Warszawa
Rodzaj obiektu:Pałac
Stan obecny
Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk.Historia
W pierwszej połowie XVII w. posesja stanowiła własność mieszczańskiej rodziny Fukierów, a na początku XVIII wieku skoligaconych ze sobą rodzin Zembrzuskich, Szczawińskich i Lasockich. Posesja została scalona w połowie XVIII wieku ; istniał tu wówczas niewielki drewniany dworek ustawiony kalenicowo bezpośrednio przy ulicy, zaopatrzony w zabudowania gospodarcze, w formie typowej dla przedmieść Warszawy. Tę drewnianą zabudowę ukazuje jeszcze obraz Bernarda Belotta „Widok ul. Długiej w kierunku Miodowej z 1778 r” . W 1773 r. posesja weszła w posiadanie Stanisława Kostki Lasockiego. Jego szybkiej inicjatywie należy przypisać gruntowną zmianę charakteru zabudowań i wzniesienie około 1780 r. dużej kamienicy dochodowej o rozmiarach i formie przyulicznego pałacu, z kilkuczłonowymi oficynami przyłączonymi z tyłu, wzdłuż boków działki. Na zapleczu powstało w ten sposób wydłużone, wąskie podwórze o charakterze czysto użytkowym; od strony ogrodu Krasińskich zamknięto je po 1846 r. piętrową oficyną. Parter budynku frontowego przeznaczony został na sklepy, a piętra i poddasze, także w oficynach, na mieszkania. Przez pewien czas funkcjonował tu zajazd zwany “Na Lasockiem”. Frontowa dwupiętrowa kamienica otrzymała wygląd klasycystycznego pałacu, przeprutego na osi sklepionym przejazdem bramnym, o wyrazistych podziałach horyzontalnych i skromnej dekoracji ograniczonej do opasek okiennych i odcinków gzymsu. Jego ozdobę stanowił wysoki, mansardowy dach. W zbliżonym czasie (lata 1770. i 1780.) na ulicy Długiej powstało kilka budowli tego typu, choć o bardziej reprezentacyjnym charakterze. Ukształtowaną w momencie powstania formę zabudowy parcela zachowała do 1944 roku, pomimo kilkukrotnych zmian właścicieli. Podczas powstania u wylotu Barokowej znajdowała się barykada, a zabudowania parceli już 1 sierpnia 1944 obróciły w ruinę ciężkie walki o pobliską kwaterę Wehrmahtu. W latach 1946/48 podjęto decyzję o całkowitej rozbiórce ocalałych fragmentów. Projekt odbudowy budynku w formach klasycystycznych, z przeznaczeniem na siedzibę Państwowego Instytutu Sztuki, opracowała w latach w 1951-53 arch. Anna Boyé-Guerquin. Zrezygnowano w nim z ozdobnego mansardowego dachu i z zabudowy w głębi parceli. Budynek ukończono w surowym stanie latem 1954, w lutym 1955 przejął go Państwowy Instytut Sztuki, umieszczając w nim część pracowni. Zmieniony nieco w stosunku do pierwszych projektów wystrój elewacji powstał w latach 1961-63 (JB2024)Inne
Źródła:http://www.ispan.pl - Anna Oleńska Instytut Sztuki PAN. Zarys historii warszawskiej siedziby.
Komentarze
Aby skomentować obiekt, zaloguj się. Jeżeli nie masz jeszcze konta w serwisie, zarejestruj się.