Kłóbka

Stan obecny

Administratorem obiektu jest Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej .

Historia

Wieś Kłóbka wspominana jest w dokumentach z 1737 r. Podawana jest w tym dokumencie informacja o istnieniu dworu we wsi, jednak jego stan nie pozwalał na stałe w nim zamieszkanie. Pod koniec XVIII w. właścicielami wsi była rodzina Komeckich. W roku 1822 kupił ją Władysław Morzkowski by od razu sprzedać. Dobra Kłóbka zakupił wtedy Józef Orpiszewski herbu Junosza. Na początku XX w. w majątku stały dwa dwory. Starszy datowany był na koniec XVIII wieku. Rozebrany został w 1922 bądź 1923 roku. Nowy dwór zachowany do dziś prawdopodobnie został postawiony w połowie XIX w. dla Orpiszewskich. Oni też władali majątkiem aż do 1945 roku. Po parcelacji umieszczono we dworze szkołę podstawową. Jeszcze na początku lat ?90 znajdowały się tam mieszkania pracowników szkoły. Później budynek został przejęty przez Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku. W 1997 roku muzeum zrzekło się praw do dworu na rzecz spadkobierców rodziny Orpiszewskich. Nieruchomość zakupiona latem 2010 roku ze środków samorządu województwa wróciła pod administrację Muzeum ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej. Dziś budynek po remoncie kapitalnym./zdjęcie powyżej/ .Docelowy wygląd w.g projektu jak na zdjęciu .

Opis

Klasycyzujący dwór murowany z elementami drewnianymi pochodzący z połowy XIX w. Zbudowany jest na planie prostokąta. Do dworu dobudowana jest przybudówka-skrzydło. Całość dworu jest parterowa z użytkowym poddaszem, skrzydło jest piętrowe. Budynek przykryty jest dwupołaciowymi dachami krytymi papą. Elewacja frontowa dworu skierowana na zachód jest siedmioosiowa z trzyosiowym ryzalitem środkowym. Na osi środkowej znajduje się wejście dwuskrzydłowe. Elewacja ogrodowa jest także siedmioosiowa. Na osi środkowej znajdują się jednoskrzydłowe drzwi. Układ okien oraz zdobienia są prawie identyczne do elewacji frontowej. Wnętrze dworu pierwotnie było dwutraktowe, uległo pewnym zmianom przystosowującym je do roli budynku wielorodzinnego. Do dworu od północnego szczytu dobudowano dwuosiowy łącznik z drzwiami wejściowymi a za nim obszerne skrzydło-ryzalit. Jest ono podpiwniczone. Elewacja frontowa jest dwuosiowa zaś ogrodowa jednoosiowa. Najszersza elewacja północna posiada dwuosiową część środkową wysuniętą z lica muru. Wnętrza skrzydła wybudowane są w układzie jednotraktowym.

Park

Park krajobrazowy z 2 poł. XIX w.


tekst: Redaktor Druga Połowa 2011