Długie

Stan obecny

Własność prywatna.

Historia

Wieś Długie notowana jest po raz pierwszy w dokumentach około roku 1323 jako domena książęca. Obecnie istniejący pałac w Długich wybudowany został najprawdopodobniej w 1842 r. dla Elżbiety Cissowskiej, córki ówczesnego właściciela Mariana Cissowskiego. Budynek wraz z nowo założonym parkiem krajobrazowym oraz całym majątkiem Długie miał być posagiem Elżbiety w planowanym ślubie z Krzysztofem hrabią Broell-Platerem. Pałac wybudowano prawdopodobnie na miejscu starszego budynku, o czym świadczą zachowane dwie piwnice datowane na XVII-XVIII wiek. W latach 1904-1939 majątek znajdował się w rękach Borzewskich herbu Lubicz. Tuż przed I wojną światową pałac przeszedł remont dachu oraz podłączono budynek do kanalizacji, a także zaadaptowano dwa pomieszczenia parterowe na łazienki. W 1946 roku, majątek wraz z dworem został przejęty przez Skarb Państwa. W 1956 roku obiekt był przystosowywany do pełnienia roli szkoły. Od 2002 roku trwają szeroko zakrojone prace renowacyjne mające na celu ponowne zaadaptowanie pałacu na prywatną rezydencję.

Opis

Pałac zbudowany jest na planie prostokąta o długości boków w stosunku 3 : 5. Budynek jest dwukondygnacyjny, przykryty niskim, czterospadowym dachem. Na elewacji frontowej znajduje się portyk o czterech kolumnach jońskich zbudowanych w wielkim porządku, na których opiera się trójkątny naczółek okolony gzymsem. Na wysokości pierwszego piętra znajduje się w portyku balkon. Ponadto fasada frontowa posiada symetryczny rozkład dziewięciu osi okiennych. Fasada ogrodowa ma nieregularny układ okien. Boczne elewacje pałacu wyróżniają trzy osie okienne. Narożniki budynku podkreślone są regularnym boniowaniem.

Pierwsze piętro pałacu w Długich ma formę ?piano nobile?. Rozkład pomieszczeń dla parteru i piętra jest prawie identyczny. Układ wnętrz obu kondygnacji posiada dwa trakty z półtraktem środkowym w całej osi budowli, służącym jako korytarz. W każdym z traktów parteru wyodrębniono po pięć pomieszczeń. Na piętrze frontowy trakt posiada tylko trzy duże pomieszczenia. Wszystkie pomieszczenia są w układzie amfiladowym.

Park

Przypałacowy park został założony w 1 poł. XIX w. Zajmuje on pow. ok. 6 ha w tym ok. 0,7 ha przypada na staw i cieki wodne. Kształt parku zbliżony jest do prostokąta ustawionego dłuższym bokiem wzdłuż osi wschód-zachód. Pałac jest lekko przesunięty w stosunku do centrum parku w stronę zachodnią zaś główny podjazd znajduje się w południowo-zachodnim narożniku parku. W założeniu parkowym przeważają drzewa liściaste. Najwięcej można w nim spotkać lip drobnolistnych, dębów szypułkowych, klonów pospolitych oraz grabów pospolitych. Najstarsze drzewa znajdują się przy południowym i wschodnim krańcu parku. Stanowią tam one zwarty pas olszy, klonu, jesionu i dębu. Dwa z tych drzew mają rozmiary pomnikowe. Od roku 2002 założenie parkowe jest rekultywowane.


tekst: Redaktor Druga Połowa 2011

Inne

Młyn wodny z końca XIX w.