Zakrzewko

Stan obecny

Teren będący własnością prywatną.

Historia

Dwór z XIX w.
Wcześniejsze nazwy tej wsi to Casimirsdorf, Casemansdorf i Kassmannsdorf. W XV w. ziemie te leżały w komturstwie toruńskim. W 1508 r. właścicielem wsi był Jerzy Rubit z żoną z domu Kassmannsdorf, który sprzedał te dobra rajcy z Torunia, Erasmusowi von Esken za 1008 grzywien. Około 1570 r. dobra posiadał ?Tidemannus Krüger?. W 1580 r. miasto Toruń nabyło Zakrzewko za 5 tys. florenów, lecz zaledwie sześć lat później sprzedało je Marcinowi Michinger. W 1729 r. właścicielem był Jaworski, a od około 1760 r. rodzina Mazowieckich, która gospodarowała w Zakrzewku przez około 100 kolejnych lat. Pod koniec XVIII w. istniał już tutaj folwark szlachecki. ?Topografia? Goldbecka z 1789 r. oprócz folwarku wymienia też wieś z 7 dymami. W XIX w. folwark znajdował się w wysokiej kulturze rolnej, za co otrzymał miano dóbr rycerskich ? Rittergut. Jego areał był stosunkowo niewielki i wynosił 264 ha, w tym 244 ziemi ornej i 4 ha łąk. Około 1880 r. właścicielką była Bronisława z Mazowieckich Czarlińska. Wieś należała do parafii katolickiej w Papowie. Na początku XX w. majątek został zapewne rozparcelowany, gdyż nie został wymieniony w Księdze Adresowej Gosp. Rolnych Woj. Pomorskiego z 1926 r. Dwór wraz z resztkami parku przetrwał 2 wojnę światową. Po wojnie w budynku utworzono mieszkania. Został on rozebrany w latach 60./70. XX w. Obecnie w miejscu w którym się wznosił znajduje się pole uprawne. Do dzisiaj znajdujemy tu gruz i cegły z nieistniejącego budynku. O dziwo, pośrodku pola zachowała się pompa stojąca niegdyś obok dworu.

Źródła:
Rody Ziem Pruskich, Józef Krzepela, Kraków 1927
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pod redakcją Filipa Sulimierskiego... itd. W-wa 1880
Korzystanie z tekstu na zasadach określonych w ustawie z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Opis

Na chwilę obecną nie posiadamy zdjęć, ani opisu nieistniejącego już dworu.

Park

Z dawnego parku zachowało się niewielkie zgrupowanie drzew w jego północnej części. Reszta została wykarczowana i zamieniona na pole uprawne.

Inne

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011