Gałów

Stan obecny

Pałac należący w latach 70-tych XX wieku do PGR-u w Lutyni, był częściowo zamieszkały, lecz jego stan techniczny pozostawił wiele do życzenia. W roku 1998 nieznany sprawca podpalił w kilku miejscach dach. Dach spłonął doszczętnie, a pałac stał się ruiną w przeciągu kilku godzin.

Historia

Historia Gałowa związana jest z rodami von Seidlitzów i von Roederów, których herby rycerskie widnieją na elewacji pałacu i na dawnym spichlerzu. Pałac pochodzi z 1874 roku. Pałac w obecnej bryle i wystroju pochodzi z początku XX wieku, z czasów jego ostatniej przebudowy. Pałac wzmiankowany jest w dokumentach sądowych już w 1561 roku. gdzie figuruje jako własność rodziny von Seidlitz. W czasie wojny 30-letniej zamek został zniszczony..

W czasie wojen śląskich król pruski Fryderyk Wielki dwukrotnie zatrzymał się w Gałowie, w 1754 i w 1787 roku, gdzie obserwował manewry pruskiej armii. W grudniu 1757 roku, przed bitwą pod Lutynią, pomiędzy Gałowem a Małym Gałowem, stacjonowały wojska austriackie.

Opis

Najstarszym przekazem ikonograficznym pałacu jest rycina z około 1780 roku, na której widzimy obiekt założony na planie zbliżonym do podkowy z jednym krótszym ramieniem, z wieżą w północno-wschodnim narożu, z otwartym dziedzińcem wewnętrznym. Na rysunku można odczytać biegnące dookoła pałacu niskie obwałowanie, obsadzone drzewami. Być może jest to relikt pierwszego, renesansowego obiektu. W ciągu 300 lat istnienia, pałac przechodził kilka przebudów z remontów
Dobudowano skrzydło od strony zachodniej, likwidując wewnętrzny dziedziniec. Wzbogacono bryłę o narożne ganki, przybudówki, zmodernizowano wnętrze dostosowując XVIII wieczny pałac do współczesnych wymagań. Ciekawy jest wystrój elewacji pałacu, łączący w sobie różne cechy stylowe gotyku, renesansu i klasycyzmu, tworząc historyzującą kompozycję architektoniczną.

Park

Park z 2 poł. XIX w., przechodzący w las nadrzeczny. Park został zamieniony na łąkę rolniczą, częściowo zaś porośnięty jest dziką roślinnością.

Inne

Do pałacu wiedzie dość długi most nad suchą fosą.
Oficyna I, nr 59 D, XIX/XX w.
Oficyna II, nr 59 C, z pocz. XX w.