Warszawa - Pałac Borchów, Arcybiskupi

Historia

Zabytkowa nieruchomość (ul. Miodowa 17-19) sięga historią trzeciej ćwierci XVII wieku kiedy w tym miejscu funkcjonował drewniany dwór Aleksandra Pałubińskiego ? marszałka Wielkiego Księstwa Litewskiego. W roku 1681 źródła odnotowują nowego właściciela jakim był Wawrzyniec Wodzicki ? skarbnik ziemi nurskiej. Wiek XVIII przyniósł kolejną zmianę właściciela, którym był baron Piotr de Riacour ? znany bankier.
Był on również inicjatorem budowy w tym miejscu nowego, murowanego pałacu w szacie barokowej. W roku 1768 doszło do kolejnej zmiany właściciela za sprawą syna Piotra de Riacour Andrzeja ? dyplomaty w służbie saskiej, który sprzedał pałac Janowi Borchowi ? podkanclerzemu koronnemu, później wojewodzie inflanckiemu i w końcu kanclerzowi wielkiemu koronnemu. Nowy właściciel był inicjatorem klasycystycznej przebudowy pałacu, która prowadzona była pod kierunkiem architekta Dominika Merliniego.
W roku 1800 pałac od hr. Michała Borcha nabył Ludwik Nesti ? cukiernik, który otworzył w pałacu słynną cukiernię i restaurację. W latach 1810-1837 rezydencja była własnością rodziny Kernerów. Budowlę tą nabył dla Karola Kernera ks. Józef Poniatowski w dowód wdzięczności za uniknięcie opresji w czasie gdy obaj służyli w wojski austriackim. Do 1830 roku w pałacu działała restauracja i hotel pod nazwą ?Hotel d?Europe?, którego szefem był Szymon Chovot. W roku 1837 budowla przeszła w posiadanie rządu Królestwa Polskiego. Wówczas w jej murach ulokowano Instytut Aleksandryjski Wychowania Panien, później przeniesiony do Puław. Po roku 1843 w murach pałacu otworzył swą siedzibę arcybiskup-metropolita warszawski. W tym czasie budynek poddany został gruntownej restauracji.

Pałac został znacznie zniszczony w trakcie Powstania Warszawskiego. Po wojnie odbudowano go z przeznaczeniem na siedzibę prymasa Polski. Do cennych zabytków w zespole pałacowym zalicza się piękna rokokowa altana z połowy XVIII wieku położona w głębi ogrodu za pałacem.

Inne

Altana ogrodowa z 1768 r.
Brama z XIX w,