Warszawa - Pałac Uruskich (Czetwertyńskich)

Stan obecny

W 2015 roku została ukończona szeroko zakrojona rewitalizacja Pałacu. Prace objęły m.in. osuszenie fundamentów budynku, wymianę pokrycia dachowego, wymianę wszystkich okien, odnowę elewacji zgodnie z jej historyczną kolorystyką oraz remont tarasów. Budynek został przystosowany dla potrzeb osób niepełnosprawnych. Renowacji poddano także wewnętrzny dziedziniec położony między południowym skrzydłem Pałacu a oficyną.

Historia

W miejscu istniejącego dziś pałacu znajdował się wzniesiony na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XVIII w. późnobarokowy pałac należący do kasztelana krakowskiego, Stanisława Poniatowskiego, ojca króla Stanisława Augusta. Właśnie tu Stanisław August dowiedział się, że został obrany królem. Pałac kilkukrotnie zmieniał właścicieli aż w 1843 stał się własnością Seweryna Uruskiego, marszałka szlachty guberni warszawskiej, tajnego radcy, ochmistrza dworu cesarskiego. Zapragnął on wznieść na miejscu dotychczasowego pałacu nowy, więc stary polecił zburzyć. Projekt zlecił u architekta Andrzeja Gołońskiego, który nadał nowej budowli cechy renesansu. Roboty trwały od 1844 do 1847. Akcentem wysokościowym jest wieża, która w XVII wieku pełniła funkcję wieży ciśnień lokalnego wodociągu Tytusa Liwiusza Boratiniego. Po śmierci Seweryna Uruskiego w 1890 pałac przeszedł najpierw na własność jego żony, a potem córki Marii zamężnej z ks. Włodzimierzem Światopełk-Czetwertyńskim. W latach 1893–1895 pałac odnowiono pod kierunkiem Józefa Hussa, który wybudował nową oficynę północną zakręcającą ku wschodowi na miejscu dawnej, zrujnowanej. Na parterze nowej oficyny mieściły się wozownie, wyżej – mieszkania do wynajęcia.
Pałac został spalony podczas powstania warszawskiego. Po wojnie zniszczenia budynku oszacowano na ok. 50%
W posiadaniu rodziny Czetwertyńskich pałac znajdował się do roku 1947, po czym przeszedł w posiadanie Uniwersytetu Warszawskiego. Odbudowano go w zmienionej formie (m.in. bez wjazdu bramnego w północnej części elewacji) w latach 1948–1951. Obecnie mieści się tu Wydział Geografii i Studiów Regionalnych.