Warszawa - Pałac Marii z Lubomirskich Radziwiłłowej

Historia

Pałacyk został wzniesiony w roku 1784. Fronton budowli zdobi tympanon ze „Szreniawą bez Krzyża”, herbem rodziny Lubomirskich. Został spalony w 1944, obecny wystawiony na jego fundamentach w latach 1951-1957 według projektu Anny Boye-Guerquin jako pseudozabytek nawiązujący do pałacu z XVIII w. Oficyny pseudozabytkowe (zachodnia z lat 1953-1954 nawiązuje do kamienicy Lasockiego z ok. 1780, z dawnym przejazdem bramnym przekształconym w projekcie powojennym w sień, oficyna wschodnia ok. 1961-1962 na miejscu oficyny rozebranej w 1955. Dom mieszkalny pracowników PAN ul. Długa 24 zrealizowany w latach 1961-1965. Wnętrza pałacu i d. komory dostosowane do potrzeb powojennego użytkownika: Państwowego Instytut Sztuki (zał. 1949), obecnie Instytutu Sztuki PAN.