Dobroszyce

Stan obecny

Hotel i restauracja. Zarówno budynek jak i jego otoczenie sprawiają wrażenie zaniedbanego

Historia

Pałac zbudowany w latach 1589-1601 dla Andrzeja von Heugla. Zapewne na pocz. XVII w. został rozbudowany. W latach 1675-1676 został ponownie przebudowany dla księcia oleśnickiego Juliusza Zygmunta. W 1853 roku po raz kolejny zmieniono układ wnętrz - przepruto szereg okienek w poddaszu, nadbudowano wieżyczkę na narożu południowo-wschodnim, zniesiono wcześniejsze (z 1752 i 1803 roku) barokowe podziały elewacji, szczytów w elewacji frontowej i ogrodowej, tarasu, zamurowano także wejście do sala terrena. W 1969 roku pałac został wyremontowany - naprawiono dachy, zainstalowano nową instalację świetlną oraz wyremontowano wnętrza. Do 1992 roku była tu Zbiorcza Szkoła Gminna później Szkoła Podstawowa.

Opis

Budynek murowany z kamienia i cegły, otynkowany, o dwóch kondygnacjach, częściowo na wysokich piwnicach, zbudowany na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Zachowały się: barokowe sala terrena i sala nad nią z lat 1675-1676, trójokienne, położone w części północnej, każda przedzielona ścianą kulisową, o podobnych podziałach architektonicznych i ze sztukateriami: na osi ściany szeroki otwór, po jego stronach pary pilastrów korynckich, które podpierają belkowanie z szerokim gzymsem przeciągniętym na pozostałe ściany. W sala terrena znajduje się otwór zamknięty spłaszczonym łukiem, a nad nim tarcza nakryta mitrą książęcą, którą podtrzymują dwa putta, między pilastrami płyciny z girlandami podwieszonymi do muszli. W sali na piętrze otwór zamknięty jest architrawem, między pilastrami znajdują się dwie konchowe nisze z pełnoplastycznymi wazonami kwiatów. W sześcioosiowej fasadzie znajduje się manierystyczny portal z ok. 1600 roku, z kamiennym i boniowanym. Otwór wejściowy zamyka łuk półkolisty z płaskorzeźbioną maską w kluczu, ujęty w toskańskie pilastry. Przyczółek zamyka odcinek łuku. Drzwi mają snycerską dekorację akantową w płycinach z końca XVII w. Elewacja ogrodowa jest dziewięcioosiowa, w części środkowej na parterze i piętrze o obniżonej linii ław okiennych. Elewacje boczne mają nieregularnie rozmieszczone osie. Zachodnia jest czteroosiowa, a wschodnia trzyosiowa. Okna mają wykrój prostokątny, w większości z zachowanymi renesansowymi obramowaniami z kamienia, profilowanymi od jednej trzeciej wysokości. Niektóre z okien są całkowicie lub częściowo zamurowane. Dach pałacu jest wielospadowy, płaski, także na wieżach. W zwieńczeniu wieży południowo-wschodniej znajduje się chorągiewka z datą 1853.

Inne

Oficyna klasycystyczna z 1821 roku. Jej front wychodzi na północ. Zbudowana jest na planie prostokąta, ma dwie kondygnacje w pięcioosiowej części środkowej zwieńczonej trójkątnym szczytem. Po bokach oficyna ma trzyosiowe, parterowe skrzydła. Wszystkie części są dwutraktowe z sienią pośrodku. Nad głównym wejściem oficyny o arkadowym wykroju jest owalny medalion z płaskorzeźbionymi herbami lub godłami pod mitrą książęcą z datą 1821. Dach dwuspadowy, kryty dachówką.
Ogrody, XVII, 2 poł. XIX w., nr rej.: 533/W z 31.01.1984