Węgorzewo

Stan obecny

Własność prywatna

Historia

Dwór z 1 poł. XIX w.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1388 r. W XVI w. była własnością szlachecką, należącą do rodziny Węgorzewskich. W 2 poł. XVI w. właścicielem wsi był Jan Węgorzewski, który sprzedał ją w 1575 r. bratu - Wojciechowi. Z małżeństwa z Zuzanną Grodzińską pochodził syn Adam, który odziedziczył majątek. W 1611 r. Węgorzewscy sprzedali dobra Janowi Sławińskiemu, a ten w 1615 r. Wojciechowi Cykowskiemu. W 1622 r. właścicielem został Paweł Koszutski z Pierzna, sprzedał wieś bratu - Baltazarowi, a następnie ten Stefanowi Tarnowskiemu. W 1640 r. właścicielem został Jan Niedźwiedzki który następnie sprzedał majątek Stanisławowi Zbyszewskiemu (1645 r.). Kolejnym dziedzicem w 2 poł. XVII w. Kazimierz Krzywosędzki, a następnie Łukasz, Zygmunt i Andrzej Krzywosędzcy, którzy w 1690 r. sprzedali majątek Stefanowi Radzikowskiemu. W 1721 r. Stefan Radzikowski sprzedał majątek wikariuszom z Gniezna za 6 tys. talarów. Od około poł. XVIII w. wieś należała do rodziny Garczyńskich. W 1782 r. majątek nabył za 123 tys. talarów von Trescow z Owińsk. Przez następne dziesięciolecia majątek znajdował się w posiadaniu rodu von Trescow. W 1883 r. na dwa lata właścicielem został Władysław Pluciński z Granowa, który sprzedał dobra Niemcowi - dotychczasowemu dzierżawcy Niewierza. Brak wzmianek o budowie obecnego dworu, prawdopodobnie wzniesiony został z inicjatywy któregoś z rodziny von Trescow. Po 2 wojnie światowej majątek został przejęty przez Skarb Państwa Polskiego, a w dworze utworzono szkołę. W ostatnich latach dwór nabył Roman Długi, właściciel firmy "Asket". Wymieniony został dach, a teren przed dworem był czysty i zadbany. Obecnie obiekt z nieznanych przyczyn ulega postępującej degradacji.

Opis

Dwór późnoklasycystyczny. Budynek parterowy, wzniesiony na planie prostokąta. Korpus główny nakryty jest dwuspadowym dachem, posiada dwa dostawione poprzecznie do szczytów parterowe skrzydła, tworzące ryzality w obu elewacjach. W elewacji frontowej (zachodniej) część środkowa akcentowana jest trójosiowym ryzalitem zawierającym wejście i piętrową wystawkę, zwieńczonym okazałym frontonem. W części ogrodowej (wschodniej) ryzality połączone są obszernym tarasem z którego do ogrodu prowadzą dwubiegowe schody.

Park

Park z 1 poł. XIX w., który przez lata uległ degradacji i obecnie zajmuje pow. niecałego hektara. Wśród zachowanego starodrzewu rosną dęby szypułkowe, lipy drobnolistne, kasztanowce, jesiony wyniosłe, robinie białe i brzozy brodawkowate. Wnętrze parku zdobi okrągły staw zlokalizowany w jego wsch. części.

Inne

Zabudowania gospodarcze

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011