Siedlce

Stan obecny

Budynek na progu ruiny, opuszczony, własność J.S.T.

Historia

Dwór z pocz. XX w.
Siedlce to wieś granicząca od płd. wschodu z Wolicą, leżąca w połowie odległości pomiędzy Kielcami a Jędrzejowem (po 22 km). Odnotowana jako Siedlec (1508), Syedliecz (1540), Siedlcze (1573). W 1508 wraz z Prądnikiem i Chmielowicami należała do Łukowskiego (z Łukawy). W 1540 r. była w rękach Morawickiego a w regestach poborowych wymienia się 6 łanów kmiecych, łąki, lasy (wspólne z Sokołowem), 2 zagrodników, 1 łan pusty oraz folwark. Wieś wyceniono wówczas na 300 grzywien. W 1573 r. we wsi Mikołaja Morawickiego pobór płacono od 3/4 łanu. Po Mikołaju odziedziczył Marek, a następnie syn tegoż Piotr. Współwłaścicielem wsi był w tym czasie (połowa XVII w.) Stanisław Czechowski. Około 1642 r. dobra nabył Mikołaj Oraczewski h. Śreniawa, po którym odziedziczył syn Michał, zaś po tym Piotr, skarbnik chęciński, a następnie Paweł Oraczewski, łowczy wiślicki. Żoną łowczego była Katarzyna Ostrowska h. Rawicz; mieli synów Piotra i Bonawenturę. Siedlce odziedziczył Bonawentura, ożeniony z Teresą z Grabkowskich h. Jastrzębiec. Mieli dwie córki: Magdalenę zamężną za Józefa Dunina h. Łabędź i Annę, zamężną za Macieja Malczewskiego h. Tarnawa (1752-1830), kapitana wojsk polskich.
W 1827 r. we wsi znajdowały się 22 domy ze 173 mieszkańcami. Folwark obejmował 364 morgi, w tym 179 mórg ziemi uprawnej, 24 morgi łąk i pastwisk, 148 mórg lasu i 13 - nieużytków. Tzw. "osad" czyli gospodarstw było 27 i posiadały one 225 mórg ziemi. W folwarku wznosiło się 9 budynków murowanych i 5 drewnianych. Na polach zaprowadzony był płodozmian 7 polowy.
Malczewscy mieli troje dzieci: Karola, Stanisława (1798-1848) i Agnieszkę, zamężną za Bojarskiego. Stanisław ożeniony był z Julią Marią Żurawską i mieli troje dzieci. W 1835 r. sprzedali oni dobra Napoleonowi Bratkowskiemu, który ożenił się z Justyną Oraczewską (1811-1840). Bratkowski po śmierci żony odsprzedał majątek Pawłowi Stępińskiemu. Kolejni właściciele Siedlec to: Leon Rutkowski, Antonina Czaplicka (z Dziembowskich), Sierakowscy, rodz. Dewitz, Zapolscy i Jan Kochanowski. W 1930 r. wieś leżała w gminie Korzecko, niestety nie została ujęta w Księgach Adresowych Polski z lat 1926-30 i była prawdopodobnie częścią Wolicy. Na terenie folwarku istniały wówczas dwie kopalnie wapienia, piec wapienniczy i cała niezbędna infrastruktura związana z produkcją, czyli zabudowania, stajnie i kolejka wraz z parowozownią. Głównym produktem było wapno palone, poza tym tzw. "Biała Marianna" (kruszony marmur, grys) i kamień budowlany. Liczba mieszkańców Wolicy wynosiła 729 osób; było tu dwóch posiadaczy ziemskich: M. Borken-Hagen z 99 ha ziemi oraz J. Hempel ze 167 ha - posiadacz cegielni. Właścicielem kamieniołomów był J. Wojtyś, zaś zakłady wapienne należały do firmy "Chęciny" Zakłady Przemysłowe S.A. Po 2. wojnie światowej budynek dworu przeznaczony został na cele oświatowe. Szkoła podstawowa działała tu do 2018 roku i została opuszczona ze względu na zły stan techniczny.
Źródła:
Dawne kieleckie, informacje historyczne, link: http://dawnekieleckie.pl/siedlce-kolo-checin-dwor/
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich... 1880-1902;
Słownik Historyczno-Geograficzny P.A.N.;
Marek Jerzy Minakowski - Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego;
Księga Adresowa Polski, 1930;
Geoportal;
Mapster:
11809937 @ West. Osteuropa 1:25 000 - Niemieckie mapy zaboru rosyjskiego, I WŚ /1914 - 1919/
- plik mapy: XXIX-8-A_Gruppe_Warschau_1915_LoC_G6965_s25_.G4.jpg
Wszystkie prawa zastrzeżone!

Opis

Dwór klasycystyczny. Budynek parterowo-piętrowy, fasadą skierowany na płn. zachód. Korpus główny, czyli część płn.-wschodnia nakryty dachem trójspadowym, od strony płd.-zach dostawiona poprzecznie część piętrowa, nakryta dachem dwuspadowym. Przed wejściem ganek dźwigający balkon, nad którym znajduje się jednoosiowa wystawka zwieńczona trójkątnym frontonem.
Układ zespołu dworskiego o pow. 3,5 ha został całkowicie przekształcony. Dawne zabudowania zostały zburzone albo przebudowane. Niegdyś wznosiła się tu stodoła, wozownia, dwie stajnie, obory, spichlerz oraz kuźnia.

Park

Pozostałości parku i ogrodu o pow. ok. 0,5 ha. Park wraz z zabudowaniami otoczony był murem. Stan zachowania - nieznany.

Inne

tekst: Marek polskiezabytki.pl 2011