Żmigród

Stan obecny

Zabezpieczony jako trwała ruina. W wieży punkt informacji turystycznej.

Historia

Po raz pierwszy zamek wzmiankowano w roku 1296, ale była to jeszcze wtedy budowla drewniana. Z roku 1375 pochodzi informacja o castrum, należące wtedy do książąt oleśnickich. Po śmierci ostatniego Piasta oleśnickiego - Konrada Białego, w 1492 roku miasto wraz z warownią przeszło na własność króla czeskiego Władysława Jagiellończyka, który przekazał miejscowe dobra Zygmuntowi Kurzbachowi. Rodzina niemieckiego feudała mieszkała w zamku do roku 1592, kiedy zakupił go Urlyk von Schaffgotsch. W tym czasie obiekt był dwukrotnie niszczony przez pożary. Zamek odbudowano i silnie ufortyfikowano, dzięki czemu przez dwa lata skutecznie opiera się on atakującym ją wojskom szwedzkim. W 1642 roku Szwedzi jednak go zdobywają i przez następne 8 lat mają tu bazę wypadową na Śląsk.

Od połowy XVII wieku do końca IIWŚ posiadłość należy do rodu von Hatzfeld. W latach 1655-57 właściciel Żmigrodu Melchior von Hattzfeld średniowieczną warownię przebudował na barokowy pałac. Przyczyniło się do usunięcia starszych budynków i obwarowań, z których zachowano jedynie, podziwiana do dziś wieżę. W XVIII wieku pałac przeszedł modernizację i w roku 1813 gościł cara Aleksandra I, króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III oraz posłów z Anglii i Austrii, którzy debatowali tutaj nad planem zniszczenia potęgi Napoleona. Rezydencja zniszczona została podczas działań wojennych w 1945 roku

Opis

Warownię usytuowano wśród bagien i rozlewisk rzeki Baryczy. Było to założenie otoczone fosą, przy północnym odcinku murów wznosiła się wieża a od południa powstała brama. Istniejąca dziś kamienno-ceglana wieża powstała w roku 1560 z inicjatywy Wilhelma von Kurzbacha. Czterokondygnacyjna, czworoboczna budowla z kręconą klatką schodową. W XIX wieku zlikwidowano czterospadowy dach, a w jego miejsce dobudowano górne partie, ozdabiając je romantycznym pseudokrenelażem.

Park

Park krajobrazowy

Inne

Wieża mieszkalna, poł. XVI, 1642 r., nr rej.: 414 z 26.01.1957 (dec. baszta).
Oranżeria.