Dąbrówka Starzeńska

Historia

Pozostałości po zamku wzniesionego z cegły i kamienia wznoszą się na tarasie skarpy, odciętej od wschodu wąwozem. Historia zamku jak i jego układ przestrzenny nie został do dziś dokładnie przebadany i wiedza na jego temat pozostaje niekompletna. W roku 1436 wieś pozostaje po raz pierwszy wymieniona w dokumentach. W tym czasie właścicielami miejscowych dóbr byli Kmitowie. W II połowie XV wieku dobra przechodzą w posiadanie rodziny drobnej szlachty Nabrzuchów. W XVI i XVII wieku dziedzicami posiadłości byli kolejno: Stadniccy, Czartoryscy i Ogińscy. W roku 1789 posiadłość zakupił Piotr Starzeński, którego spadkobiercy rozbudowywali i modernizowali zamek, mieszkając w nim aż do zakończenia II Wojny Światowej.
Po 1945 roku budowla popadła w ruinę. Dziś z warownego założenia zachowały się dwie baszty, przyziemie trzeciej z nich, oraz fragmenty murów dwóch skrzydeł mieszkalno gospodarczych. Pierwotnie w miejscu późniejszego zamku zbudowano w II połowie XVI wieku murowany dwór posadowiony na planie prostokąta. Dwór umieszczono w północno wschodniej części cypla. To niewielkie założenie zostało znacznie rozbudowane w I połowie XVII wieku. W tym czasie zostało wybudowane skrzydło północne z trzema pomieszczeniami w przyziemiu oraz mury kurtynowe od zachodu i południa. Wzniesiono również dwie narożne baszty- basteje na planie prostokąta. Kolejne polegające na uzupełnieniu muru obwodowego kurtyną od wschodu rozbudowy miały miejsce na początku XVIII wieku. Na wiek XIX przypada budowa dwóch skrzydeł mieszkalnych przylegających do kurtyn południowej i zachodniej.

Park

Park, XVI-XIX w.

Inne

Kaplica grobowa z 2 poł. XIX w.