Boratyn

Stan obecny

Dwór pięknie odrestaurowany. Mieści się w nim hotel z ekskluzywnymi apartamentami oraz pokojami, jak również stylowa restauracja.

Historia

Dwór z ok. 1820 roku, Krasickich i Stadnickich. Prawdopodobnie w latach 20-tych XIX wieku dworek został przebudowany, wzorując się na modnych rezydencjach szlacheckich, takich jak Łańcut, Przeworsk czy Sieniawa. W tym czasie budynek należał do Jana Stadnickiego, po jego śmierci przeszedł w ręce Kazimierza Krasickiego, który zaadaptował budynek na szkołę. W czasie I wojny światowej dwór podupadł i pełnił funkcję szpitala dla żołnierzy austriackich. W okresie międzywojennym należał do Mariana Lisowieckiego. Podczas II wojny światowej uczyniono z niego magazyn zboża a następnie mieszkania dla repatriantów.

Park

Park krajobrazowy z 2. poł. XVIII.
Najbliższe otoczenie dworu stanowi zachowany reliktowo park krajobrazowy, założony zapewne jeszcze przez Katarzynę Stadnicką24. Granice parku, który do niedawna nie był ogrodzony, tworzą w naturalny sposób utworzone stoki wzgórza.
Do parku prowadziły niegdyś dwie drogi, jedna od strony północno-zachodniej, druga - południowej, na końcu których znajdowały się dwie, zniszczone po 1970 roku bramy wjazdowe. Teren między kaplicą a dworem był w okresie świetności
rezydencji uporządkowany przez ozdobne nasadzenia. Jeszcze w okresie międzywojennym istniały tutaj liczne klomby i rabaty.
Najcenniejsza część parku znajduje się na zachód od dworu. Stanowi ją stary drzewostan, w którym przeważają dęby, lipy, jesiony i akacje. Nie tworzy on już jednak zwartej kompozycji.(MW)

Inne

Kaplica z 1810 roku.
W odróżnieniu od dworu, który posiada typowo romantyczny charakter, kaplica, którą zbudowano w pierwszej połowie XIX wieku, jest obiektem klasycystycznym. Istnieje hipoteza, że kaplica jest obiektem wcześniejszym niż sam dwór i że powstała z fundacji Katarzyny Stadnickiej. Inspiracją dla jej formy mogła być świątynia Diany w Arkadii (1783 r.) lub świątynia Sybilli w Puławach (1790-1801).
Kaplica jest obiektem wzniesionym na rzucie prostokąta. Swą formą przypomina nieco budowle antyczne stosunkowo często spotykane w polskich założeniach dworsko-parkowych, budowanych od lat 70. XVIII wieku. W elewacji frontowej kaplicy znajduje się prostokątny portyk z sześcioma kolumnami, wspartymi na niskich bazach, z których cztery środkowe ustawione są parami. Na kolumnach spoczywa belkowanie, tworząc gładki architraw, nad którym znajduje się gzyms z kostkowymi wspornikami. Całość zwieńczona jest trójkątnym przyczółkiem z wyróżniającym się gzymsem. Tympanon tworzy gładka ściana
z delikatnym boniowaniem. W elewacji frontowej niegdyś znajdowały się symetrycznie względem siebie ustawione
otwory okienne, które z czasem zamurowano. Między nimi usytuowane były drzwi, które istnieją do dziś.
Elewację tylną, zwieńczoną trójkątnym przyczółkiem, poprzedza wysunięty półokrągły portyk z sześcioma kolumnami. Kolumny, które dźwigają półkoliste belkowanie, posiadają gładkie trzony z bazami i głowicami, na wzór tych w elewacji frontowej. Wnętrze kaplicy jest jednotraktowe, trójpasmowe z osiowo usytuowanym sklepionym kolebkowo korytarzykiem, który przechodzi w półkolistą absydę (MW)