Trzciniec - Zamek Wronów

Stan obecny

W 1840 r. przeprowadzono pierwsze badania naukowe terenu. Owocem ich m. in. był plan zamku i szkic wizualizujący główny budynek, autorstwa mistrza budowlanego z Żytawy - Carla Christiana Eschke. Odnaleziono wówczas broń średniowieczną. Obecnie zamek to już tylko niewielkie fragmenty murów. Ząb czasu i ludzka ręka oszczędziła spory fragment ściany głównego budynku (pierwotnie wysokiego na około 16 m), sklepienie - prawdopodobnie pod wieżą, znaczne fragmenty muru obwodowego (pierwotnie wys. na ok. 12 m), studnię oraz przykryte grubą warstwą ziemi i porośnięte drzewami pomieszczenia zamkowe.

Historia

Pozostałości średniowiecznej warowni wznoszą się na wzgórzu na prawy brzegu rzeki Nysy Łużyckiej. Pierwsza wzmianka, możliwe że murowanej już wówczas warowni zwanej Wronów (Ronow) pochodzi z 1262 roku. W XIII wieku zbudowano pierwsze założenie obronne należące do rodziny Oppalów. Warownia kilkakrotnie zmieniała właścicieli. W roku 1399 zamek został zdobyty przez mieszczan z pobliskiej Żytawy (Zittau) i zniszczony. Od tamtej pory warownia pozostaje w ruinie.
Założenie posadowione zostało na nieregularnym planie. Wjazd znajdował się od południowego wschodu. Po przeciwnej stronie dziedzińca wewnętrznego znajdowała się czworoboczna wieża. Do murów obwodowych przylegały zabudowania mieszkalne i gospodarcze.

Opis

Warownia kontrolowała włości żytawskie oraz pełniła rolę strażnicy na trakcie pomiędzy Żytawą i Zgorzelcem, wzdłuż Nysy Łużyckiej. W miejscu posadowienia zamku, ten szlak handlowy łączył się z lokalną odnogą innego, do Frýdlantu. To tzw. Stary Trakt Żytawsko-Jeleniogórski - alternatywny wobec Wysokiej Drogi (Via Regia).

Zamek ze względu na położenie, niewielkie rozmiary i kamienną konstrukcję, był bardzo trudny do zdobycia. Ufortyfikowany jak na ówczesne standardy przystało w fosę (suchą), most zwodzony, mur obwodowy, budynek mieszkalny i stołp. Posiadał także ciemnicę oraz głęboką na ponad 50 m, kutą w skale, studnię.