Seroki

Stan obecny

Własność prywatna.

Historia

Pałac został wybudowany w roku 1922 dla rodziny Sroczyńskich. W latach 30 tych XX w. właścicielem majątku był Izasław Sroczyński. Pałac był w posiadaniu rodziny aż do zakończeniu II Wojny Światowej. Po 1945 roku pałac wraz z otoczeniem pełnił funkcję ośrodka kolonijnego. Nowa rola obiektu doprowadziła odo jego zupełnej dewastacji. Na początku lat 90 tych XX wieku pałac kupił prywatny właściciel i rozpoczął jego generalny remont wraz z wymianą stropów. Nie jest znany projektant pałacu. Analiza porównawcza podpowiada jednak, że mógł być nim Aleksander Raniecki, tworzący obiekty w podobnym duchu.

Opis

Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie prostokąta, podpiwniczony, piętrowy, z mieszkalnym poddaszem przekrytym wysokim dachem czterospadowym o połaciach krytych dachówką ceramiczną, przeprutych oknami powiekowymi. Do korpusu głównego dostawiono czworoboczną, czterokondygnacyjną wieżę, przekrytą dachem namiotowym oraz okrągłą, parterową sionkę zlokalizowaną przy narożu pałacu. Elewacja frontowa 7 osiowa z ryzalitem umieszczonym centralnie. Ryzalit został poprzedzony półokrągłym występem. W partii parteru umieszczono wejście główne do budynku, w partii piętra zamknięty taras, ponad nim taras otwarty przekryty wtórnym daszkiem namiotowym. Elewacja dekorowana boniowaniem narożnym, w partii parteru okna obramione płaskimi opaskami i wieńczone przerywanymi naczółkami trójkątnymi. Na elewacji ogrodowej umieszczono prostopadle galerię arkadową, z umieszczonym pośrodku czworobocznym pawilonem. Galeria łączyła pałac z kuchnią, rozebraną w roku 1992. Pałac skomponowano w duchu powściągliwego baroku wazowskiego. Cechy główne tego nurtu to wielka powściągliwość wyrazu jak i przerywane naczółki nadokienne.

Park

Pozostałości parku krajobrazowego z końca XIX w.

Inne

Obok pałacu zachowała się wozownia z około 1920 roku.