Tułowice

Stan obecny

Własność prywatna.
Właścicielem jest Andrzej Nowak-Zempliński, znany artysta - malarz.

Historia

Klasycystyczny, biały dwór z 1800 r. to prawdopodobnie dzieło Hilarego Szpilowskiego, wybitnego polskiego architekta z przełomu XVIII i XIX w. Prostokątny budynek jest bardzo harmonijny, idealnie spełniający klasyczne założenia swojej epoki. Fronton to podcienie wsparte 4 kolumnami, nad nim mamy trójkątny ryzalit, z tyłu zaś mamy wejście do ogrodu z tympanonem ozdobionym płaskorzeźbą. Tułowice stanowiły własność Lasockich (wówczas dworek jeszcze nie istniał) i zostały wniesione w wianie przez córkę, Franciszkę Lasocką. To właśnie jej drugi mąż, Ignacy Kucharski był inicjatorem postawienia dworku. Potem, od 1822 r. posiadacze Tułowic się zmieniali – byli to Linowscy, Orsetti, Górscy i wiele innych. II wojna światowa przywiała tu hitlerowców, a po niej dworek został upaństwowiony i mieścił się w nim dom kultury, a potem sklep i magazyny, co trwało aż do 1968 r., kiedy budynek stał się opuszczony. Pojawiali się w nim jedynie żądni skarbów szabrownicy, którzy stopniowo rozkradali majątek i niszczyli park. W 1980 r. na szczęście Tułowice kupił malarz, Andrzej Novák-Zempliński, który wyremontował to miejsce.

Opis

Budynek klasycystyczny, wzniesiony na planie prostokąta. Parterowy z piętrową częścią środkową, podpiwniczony, dziewięcioosiowy, z ryzalitem od frontu i portykiem od ogrodu. Układ pomieszczeń dwutraktowy z sienią na osi oraz salonem o ścianach ożywionych pilastrami jońskimi. Ryzalit od frontu ujęty dwiema parami pilastrów toskańskich, zwieńczony trójkątnym frontonem, pod którym półkoliste okno. Portyk od ogrodu o czterech kolumnach toskańskich również zwieńczony trójkątnym frontonem.

Park

Park krajobrazowy z okazałymi starymi drzewami.

Inne

Powozownia wzniesiona po 1980 roku, przeznaczona na pomieszczenia kolekcji powozów używanych przez polskie ziemiaństwo w XIX w. Obok stajnia wzniesiona nieco później z mieszkalnym poddaszem.