Rozalin

Stan obecny

Własność prywatna.
Obiekt nie dostępny.

Historia

Pałac został wybudowany w latach 1847- 57 na zlecenie hr. Rozalii z Lubomirskich Rzewuskiej. Projekt został przygotowany przez Henryka Marconiego. Wtedy też nazwa miejscowości została zmieniona ze Starej Wsi na pamiątkę matki Rozalii straconej podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W latach późniejszych pałac wielokrotnie zmieniał właścicieli. W roku 1879 majątek nabyła Stefania z hr. Ilińskich Laska, żona Władysława, dyrektora Banku Międzynarodowego w Petersburgu. Najprawdopodobniej z jej inicjatywy pałac został przebudowany przez Leandra Marconiego. Ostatnim prywatnym właścicielem była Bronisława Stankiewiczowa, która majątek odziedziczyła po swoim ojcu dr Kazimierzu Rakowskim. W roku 1949 została ona bezprawnie pozbawiona swojej własności i usunięta z pałacu pomimo, że dobra z racji swego niewielkiego rozmiaru nie podlegały pod ustawę o reformie rolnej. W okresie późniejszym pałac wyremontowano i adaptowano na potrzeby Federacji Socjalistycznych Związków Młodzieży Polskiej. W parku otaczającym pałac pobudowano nowe pawilony i domki sypialne dla uczestników zjazdów. W roku 1992 w pałacu mieścił się Centralny Uniwersytet Ludowy. W rok później pałac został odzyskany siłą przez spadkobierczynię ostatniej właścicielki.

Opis

Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie zbliżonym do kwadratu, o regularnej bryle, piętrowy, podpiwniczony, z poddaszem przekrytym spłaszczonym dachem czterospadowym o połaciach pobitych blachą. Pierwotnie do pałacu od północy i wschodu przylegała parterowa oficyna. Elewacja frontowa 3 osiowa z czterokolumnowym portykiem doryckim, dźwigającym dorycki fryz tryglifowy, oraz taras na wysokości piętra. Taras został otoczony żeliwną balustradą oraz filarami wieńczonymi wazonami. Wystrój elewacji skomponowany za pomocą boniowania narożnego, gzymsów podokiennych, między kondygnacyjnych, fryzu z dekoracją sztukatorską w formie festonów, otwory okienne piętra pozbawione dekoracji, w partii partery dekorowane trójkątnymi naczółkami oraz płaskimi opaskami, taras parteru otoczony żeliwną, dekoracyjną balustradką, nisze zamknięte konchowo w ozdobnych obramieniach. Na elewacji wschodniej umieszczono dwukolumnowy portyk dorycki, dźwigający taras piętra. Zachowała się sztukatorska dekoracja wnętrz oraz fragmenty oryginalnej boazerii i stolarki. W hallu ściany rozczłonkowane pilastrami toskańskimi. Całość skomponowana w duchu neorenesansu.

Park

Park krajobrazowy założony w połowie XIX wieku z obszerną polaną i stawem.