Nowe Miasto

Stan obecny

Dom po zarzuconym remoncie, w nie najlepszym stanie. Park w przyzwoitym stanie. Obiekt dostępny z zewnątrz.

Historia

Początek budowy pałacu datowany jest przed rokiem 1735 i przypisywany inicjatywie Franciszka Hieronima Granowskiego. Koniec budowy datuje się na rok 1756 i przypisuje synowi Franciszka- Kazimierzowi Granowskiemu. Miejscowe dobra były znane już w XV wieku i przez wszystkie wieki wiele razy zmieniały właścicieli oraz przechodziły rozdrobnienia. Ważnym dla pałacu właścicielem był też Jan Nepomucen, który w drugiej dekadzie XIX wieku przeprowadził jego modernizację. Zmieniono wtedy stolarkę okienną z późnobarokowej na klasycystyczną oraz ozdobiono salon pierwszego piętra podziałami sztukatorskimi oraz supraportami. Następne znaczne przebudowy miały miejsce na przestrzeni okresu między wojennego. Wymieniono wtedy więźbę dachową po zniszczeniach powstałych w trakcie I Wojny Światowej. Sylwetka dachu została wtedy znacznie obniżona co niekorzystnie wpłynęło na kompozycję bryły budynku. Obniżeniu uległ też salon piętra. W roku 1930 zlikwidowany zakryty podjazd przed frontem, wsparty na kolumnach, dźwigających taras pierwszego piętra. Zastąpiono go balkonem wspartym na prostych kroksztynach. W ryzalicie od ogrodu zlikwidowano balkon oraz dostawiono taras wsparty na kolumnach toskańskich. Po zakończeniu II Wojny Światowej pałac do 1965 roku był wykorzystywany przez liceum ogólnokształcące. W okresie tym spichrz pełnił funkcję internatu a budynek wozowni i stajni zamieszkały był przez „dzikich” lokatorów. W latach późniejszych pałac został adoptowany na ośrodek kolonijny dla dzieci pracowników przedsiębiorstw łódzkich. Lata 90 to początek renowacji pałacu finansowanej przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Urząd Gminy. Nowym przeznaczeniem pałacu miała być kultura. W roku 1995 renowacją została przerwana a o majątek zaczęli ubiegać się spadkobiercy.

Opis

Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie wydłużonego prostokąta, podpiwniczony, piętrowy, z trzema ryzalitami nieznacznie wystającymi poza kondygnacje. Poddaszem przekryte dachem łamanym krytym blachą. Ryzalit środkowy od frontu został zwieńczony półkolistą ścianą szczytową, od ogrodu ryzalit ma półkolisty obrys, został zwieńczony półkolistą ścianą attykową w formie spływów wolutowych, spiętą z dwóch stron słupkami z szyszkami, zdobioną girlandami roślinnymi. Ryzality skrajne od strony frontowej zostały znacznie wysunięte przed lico ściany elewacji, natomiast od strony ogrodu są to ryzality pozorne. Elewacje zostały artykułowane pionowymi lizenami, jedynie środkowy ryzalit ogrodowy posiada dekorację architektoniczną w postaci pilastrów jońskich. Układ wnętrz dwutraktowy z sienią mieszczącą schody oraz salonem. Całość została skomponowana w duchu późnego baroku.

Park

Park o charakterze tarasowym, w dużej części założony na zboczu doliny rzeki Pilicy. O układzie regularnym, z kanałem umieszczonym na osi pałacu od strony południowej z okrągłą sadzawką zlokalizowanym na środku. Oś widokowa przedłużona jest mostem na rzece oraz drogą do Odrzywołu. Oś obsadzona szpalerami drzew. Liczne okazy starodrzewu.

Inne

W okresie między wojennym po obu stronach alei dojazdowej stały dwa budynki. Po stronie zachodniej stał dwupiętrowy spichrz o bardzo grubych murach, najprawdopodobniej była to pozostałość po dworze należącym do poprzednich właścicieli majątku. Po drugiej stronie alei znajdował się budynek stajni i powozowni. Piętro budynku przeznaczone było na mieszkania dla stangreta i ogrodnika.