Mińsk Mazowiecki

Stan obecny

Po wojnie pałac niszczał, został odrestaurowany w 1980 roku i od tej pory służy za siedzibę Miejskiego Domu Kultury. Prze pewien czas znajdowała się tu także Miejska Biblioteka Publiczna.

Historia

Historia pałacu sięga trzeciej ćwierci XVII wieku, kiedy to za sprawą Stanisława Warszyckiego przebudowano miejscowy dwór na alkierzowy pałac. Następna przebudowa pałacu miała miejsce w trzeciej ćwierci XVIII wieku, kiedy to rezydencja była w posiadaniu Leona Opalińskiego. W trakcie tej modernizacji dodano pomiędzy alkierzami na elewacji bocznej dwukondygnacyjne, arkadowe loggie, wsparte na filarze. Z tego okresu pochodzi też piaskowcowy, rokokowy kominek w sieni. Pałac od początku swego istnienia wielokrotnie zmieniał swoich właścicieli. Najważniejsza przebudowa, która zaważyła na obecnym wyglądzie pałacu miała miejsce w latach 1825- 28, kiedy właścicielem majątku był Stanisław Jezierski. Obiekt zyskał wtedy klasycystyczną oprawę. Zamurowane zostały wtedy loggie elewacji bocznej, sprowadzając tym samym alkierze narożne do postaci ryzalitów skrajnych elewacji wzdłużnych. Dodano też ryzality środkowe po obu stronach pałacu i podwyższono go o niskie piętro. Ścian tego piętra jest lekko cofnięta względem ścian niższych kondygnacji , dzięki czemu zyskano powierzchnie dla otwartych tarasów zasłoniętych tralkowymi balustradami. Układ wnętrz zyskał nową, reprezentacyjną klatkę schodową, wydłużone pomieszczenia w skrzydle południowym zostały podzielone na mniejsze. Nieznany autor tych prac dążył do symetrycznego i osiowego uporządkowania elewacji. Najważniejsza Przed rokiem 1855 doszło do zawalenia się południowego- zachodniego narożnika pałacu. Inicjatywy odbudowy najprawdopodobniej podjęli się w roki 1888 ówcześni właściciele rezydencji- rodzina Doria- Dernałowiczów. Byli oni w posiadaniu pałacu aż do 1944 roku. Po zakończeniu działań wojennych w pałacu ulokowano szkołę. W latach 90 tych XX wieku mieścił się w nim miejscowy dom kultury, biblioteka oraz restauracja.

Opis

Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie prostokąta, z ryzalitami środkowymi oraz skrajnymi. Podpiwniczony, trzykondygnacyjny, z poddaszem przekrytym dachem dwuspadowym o połaciach krytych blachą. Ryzality skrajne kryte dachami namiotowymi. Elewacja frontowa 11 osiowa z 3 osiowym ryzalitem środkowym zwieńczonym trójkątną ścianą szczytową. W partii parteru boniowany, w partii piętra dekorowany pilastrami jońskimi, dźwigającymi belkowanie pod szczytem. Całość skomponowana w duchu klasycyzmu o bogatym wystroju architektonicznym.

Park

Park krajobrazowy ukształtowany przed 1828 rokiem zastąpił wcześniejszy park na planie regularnym. Ostatecznie forma parku została nadana w 1867 roku. Nastąpiło wtedy poszerzenie go ku północy, zasadnicze zmiany dotyczyły też systemu wodnego, uregulowano brzegi stawów i nieznacznie je spiętrzono, przepływ rzeki uregulowano w dwa równolegle kanały. Autor wyżej wymienionych prac nie jest znany.