Mała Wieś

Stan obecny

Pałac powrócił do rodziny dawnych właścicieli. Dom zaniedbany. Park w stanie dobrym. Obiekt niedostępny, dobrze widoczny z większej odległości.

W 2020r : Kompleks gruntownie wyremontowany tworzy centrum usługowo-hotelowe ze SPA , polem golfowym , herbaciarnią , restauracją , pokojami hotelowymi i rezydencjami , parkingami , basenami – wspaniałe miejsce wypoczynku i różnorodnych ewentów .

Atrakcją jest m. innymi ogród różany obsadzony 3000 krzewów róż dający oprócz wrażeń wzrokowych fantastyczny zapach !

Historia

Pałac został wybudowany w latach 1783-86 dla Bazylego Walickiego wojewody rawskiego i jego żony Róży z Nieborskich według projektu Hilarego Szpilowskiego. W latach późniejszych wielokrotnie zmieniał właścicieli należąc kolejno do znaczniejszych rodów arystokratycznych. Pałac został wybudowany w miejscu wcześniejszego, drewnianego dworu alkierzowego. Początkowo projekt zakładał zaokrąglone galerie łączące pałac z oficynami bocznymi, nie zostały one jednak zrealizowane bądź usunięto je w XIX wieku. Pałac został zdewastowany po zakończeniu II Wojny Światowej. W latach 1949-50 oraz w roku 1980 przeszedł gruntowne restauracje. W latach 90 tych XX wieku pełnił funkcję domu wypoczynkowego Urzędu Rady Ministrów.
I tak do 2008r. - kiedy to po kilkunastu latach sądowych dochodzeń obiekt powrócił do spadkobierców ostatnich właścicieli – Morawskich .
W 2013r. kompleks został sprzedany rodzinie Barańskich , którzy po solidnych remontach i adaptacjach uruchomili w nim od 2017r centrum usługowo-hotelowe .

Opis

Pałac murowany z cegły i otynkowany, wzniesiony na planie prostokąta, o regularnej bryle, podpiwniczony, piętrowy, z wysokim poddaszem przekrytym dachem czterospadowym o połaciach pobitych blachą miedzianą. Elewacja frontowa 11 osiowa z 3 osiowym, czterokolumnowym portykiem toskańskim, w porządku wielkim umieszczonym centralnie. Kolumny portyku dźwigając dorycki fryz oraz trójkątny szczyt dekorowany sztukaterią. Szczyt wtopiony jest w ścianę attykową. Niski parter z oknami umieszczonymi w płaskich opaskach okiennych, ponad gzymsem kordonowym okna piętra dekorowane opaskami okiennymi oraz prostymi naczółkami nadokiennymi wspartymi na konsolach wolutowych. Całość wieńczona fryzem doryckim oraz gzymsem z modylionami. Na elewacji ogrodowej korespondujący z portykiem frontowym ryzalit pozorny wyodrębniony pilastrami doryckimi w porządku wielkim, dźwigające belkowanie i trójkątny szczyt. Układ wnętrz w obu kondygnacjach dwutraktowy. Piętro zostało wyposażone salami reprezentacyjnymi. W niskim parterze korytarz przeprowadzony na przestrzał rozdzielający trakty. W trakcie frontowym w skrajnych partiach umieszczono klatki schodowe. Za portykiem w partii parteru znajduje się niski, prostokątny westybul. Dekorowany parami kolumn toskańskich w narożach oraz niszą mieszczącą posąg Diogenesa najprawdopodobniej dłuta Józefa Mentzla z końca XVIII wieku. Nisza flankowana dwoma kolumnami toskańskimi. Westybul otwiera się szeroką arkadą zamkniętą łukiem koszowym na klatkę schodową. Na klatce schodowej drewniana tabliczka pamiątkowa schowana za szkłem. Po przeciwnej stronie westybulu niewielkie pomieszczenie mieszczące pierwotnie kaplicę pałacową. W trakcie ogrodowym ciąg pomieszczeń skomunikowanych ze sobą amfiladą, niektóre z nich są również otwarte na korytarz oddzielający trakty. Wśród reprezentacyjnych pomieszczeń piętra na uwagę zasługuje Sala Warszawska, umieszczona w trakcie ogrodowym, z polichromowaną panoramą Warszawy oraz iluzjonistycznie potraktowaną architekturą, pilastry i balustrada. W trakcie frontowym na uwagę zasługuje Sala Pompejańska z umieszczonymi na ścianach oraz płycinach drzwi dekoracjach groteskowych, jak i przedstawieniami mitologicznymi umieszczonych w tondach, owalach i prostokątach. We wnętrzach pałacu na uwagę zasługują szczególnie polichromie z końca XVIII wieku oraz dekoracje gzymsów i plafonów z około 1808 roku wykonane przez Roberta Stankiewicza według rysunków Fryderyka Alberta Lessla. Na pewno wartościowo prezentują się również sztukaterie z przełomu XVIII i XIX wieku. Całość skomponowana w duchu klasycyzmu.

Park

Park został skomponowany wraz z budową pałacu. Początkowo był to regularny ogród szpalerowy typu francuskiego. W roku 1825 park został przekomponowany w stylu krajobrazowym z zachowaniem ogrodu francuskiego na osi pałacu od północy. Część parku w roku 1960 została diametralnie zmieniona w wyniku budowy krytego basenu na jego terenie. W części wschodniej parku znajduje się kamień pamiątkowy, głoszący że odpoczywał na nim król Stanisław August goszcząc swego czasu w pałacu.

Inne

Cztery oficyny budowane współcześnie z pałacem. Pomiędzy nimi pierwotnie znajdowały się stajnie i wozownie, niestety wyburzone w XIX wieku. Oficyny murowane z cegły i otynkowane, na planie kwadratu, piętrowe, z poddaszem przekrytym dachem namiotowym o połaciach krytych blachą. Elewacje trzy osiowe rozczłonkowane gzymsem kordonowym, dekorowane boniowaniem narożnym. Układ wnętrz dwutraktowy. Skomponowane w duchu klasycyzmu. Oficyny były restaurowane dwukrotnie w 1947 i 67 roku.