Siedlęcin

Historia

W miejscowości przetrwała wieża mieszkalna, będąca najbardziej reprezentatywnym tego typu obiektem na terenie całej Polski. Wartości zabytkowi dodają XIV wieczne, zachowane malowidła ścienne o bogatym programie ideowym. Obecnie wieża wchodzi w skład XVIII wiecznego założenia dworskiego położonego na południowy-zachód od wsi. W obecny stanie badań przyjmuje się dwie fazy budowy wieży. Genezy budowli należy doszukiwać się na początku XIV wieku w fundacji książąt świdnicko-jaworskich. Powstała wtedy potężna wieża-donżon, posadowiona na planie prostokąta o wymiarach 14,35X22,2 m, dochodząca 19 m wysokości. Na początku wieża zwieńczona była gankiem obronnym zakończonym blankowaniem. Wieża otoczona była w odległości około 2,5 m murem obronnym, oraz nawodnioną poprzez pobliski ciek fosą. W latach późniejszych przestrzeń międzymurza wypełniona została ziemią i gruzem, przez co usypano wzniesienie i dotychczasowa kondygnacja przyziemia stała się piwnicą. W XV wieku wieża zyskała kolejną kondygnację i wysoki, czterospadowy dach. Pierwotne wejście w poziomie przyziemia osadzone było w piaskowym, ostrołukowym portalu. Dwie lokalności przyziemia nakryte były sklepieniami. Powyżej umieszczono przestrzeń mieszkalną przekrytą drewnianymi stropami. W tych piętrach zachowały się okna z gotycką kamieniarką oraz wykusze sanitarne. Trzecia kondygnacja zajęta była przez salę reprezentacyjną dekorowaną malowidłami ściennymi. Istnieją rozbieżne stanowiska dotyczące genezy malowideł. Według A. Karłowskiej-Kamzowej oraz J. Witkowskiego malowidła pochodzą z lat 40 tych XIV wieku i przedstawiają wątki opowieści o Lancelocie z Jeziora. Ten zabytek plastyki średniowiecznej jest zarazem dowodem oddziaływań sztuki Zachodu na Śląsk w XIV wieku. Fundatorem dekoracji mógł być zatem książę Henryk świdnicki. Według innych badaczy malowidła powstały za czasów panowania księcia Bolka II świdnickiego. W 1369 roku majątek przeszedł w posiadanie rycerza Jenchina von Redern. W XVIII wieku wieża weszła w skład zabudowań założenia dworskiego. Poważniejsze prace konserwatorskie miały miejsce w XIX wieku oraz latach 1936-38 i kilkakrotnie w latach powojennych. Pomimo udowodnionego książęcego rodowodu wieży w literaturze wciąż występuje jako zamek rycerski.