Bielawa

Stan obecny

Własność prywatna.
Lecznica i hotel dla zwierząt.
Właściciel jest niezadowolony, gdy robi się zdjęcia obiektu nawet zza ogrodzenia.

Historia

Stary drewniany dwór został wystawiony staraniem Henryka Wilhelma Rossmana, profesora Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej w Warszawie, w roku 1837. Budynek nie dotrwał do naszych czasów gdyż spłonął w 1942 roku. Stał jeszcze gdy pod koniec XIX wieku ten sam właściciel rozpoczął budowę nowego murowanego dworu. Nowy dwór jednak nigdy nie został ukończony i do naszych czasów przetrwała tylko jego połowa wraz z gankiem. W 1783 roku majątek był własnością księcia Antoniego Barnaby Jabłonowskiego- kasztelana krakowskiego. W XIX i XX wieku majątek należał nieprzerwanie do Rossmanów. W roku 1840 do Henryka Wilhelma Rossmana (1787-1850)- uczestnika wojen napoleońskich, w tym wyprawy na Moskwę w 1812 roku oraz kampanii francuskiej 1814 roku. W 1909 roku majątek należał do Henryka wnuka Henryka Wilhelma. Pod koniec lat 20 tych XX wieku do Karoliny Rossman. Po 1945 r. zasiedlony przymusowe lokatorami "kwaterunkowymi", ale zamieszkały także przez właścicieli. Po długotrwałym procesie wysiedlania od 1981 r. użytkowany tylko przez właścicieli. Generalny remont 1981-1982. (uzupełnił troszkę JB 2024)

Opis

Wieś Bielawa leży ok. 20 km na południe od Warszawy, na trasie do Konstancina – Jeziorny. Dwór stoi na dość rozległej, wydłużonej działce, w jej zachodnim końcu, tuz przy wjeździe na jej teren. Elewacją główną skierowany na wschód - ku ogrodowi, tak że wjazd prowadzi na elewację boczną - pn. Przed elewacja główna 3 budynki gospodarcze, powojenne /d. ferma kurza/, a dalej ogród owocowo - warzywny. Główna brama wjazdowa ze stylizowaną, kutą bramą – wybudowana po 1981. Od pn. działkę ogranicza historyczny ceglany mur. Dwór murowany z cegły i otynkowany. Docelowo miał być posadowiony na planie prostokąta, o regularnej bryle, podpiwniczony, parterowy, z mieszkalnym poddaszem nakrytym dachem czterospadowym z lukarnami. Elewacja frontowa miała być 9 osiowa z 3 osiowym, czterokolumnowym portykiem toskańskim, dźwigającym wydatny szczyt, umieszczonym centralnie. W wyniku niedokończenie inwestycji do naszych czasów zachowała się tylko lewa część wraz z częścią centralną. Wystrój elewacji ograniczony do profilowanego gzymsu koronującego, opasek okiennych gzymsu podokiennego. Całość skomponowana w duchu klasycyzmu. O dwóch traktach wzdłużnych nierównej szerokości, uskokowo przesuniętych w pn.-części, tam gdzie ryzalit. Obszerna sień w przednim wschodnim trakcie mieści schody oraz nowo wzniesiono łazienkę i ubikację. Drugą część traktu przedniego zajmują dwa pokoje reprezentacyjne, w tylnym trakcie kuchnia, biblioteka Pana oraz apartamenty prywatne. Więźba dachowa stolcowa, niewidoczna ze względu na użytkowe-poddasze, mieszkalne. Do piwnicy schody murowane obetonowane. Na poddasze nowe 2-biegowe, drewniane z drewnianą balustradą i poręczą. Parku brak. (uzupełnił troszkę JB 2024)

Park

Park.

Inne

Pozostałości dawnego browaru.
Źródła K. Guttmejer - karta zabytku
Zdjęcie 1993 roku K Guttmejer.